FIC :: LAST 4
COUPLE :: TK
-4-
“เป็นอะไรไปแทค ไม่สนุกหรือยังไงที่ได้เล่นกับฉันน่ะ?”
ลอบสังเกตุคนรักมาพักใหญ่ก็พอรับรู้ได้ว่า อ๊ก แทคยอน กำลังอึดอัดใจเพราะไม่มีความสุขกับกิจกรรมตรงหน้าซักเท่าไร คิม จุนซู หยิบค้อนพลาสติกขึ้นมาถือเงียบๆ ก่อนจะลงมือทุบหัวตัวตุ่นที่ทยอยโผล่หัวขึ้นมาจากรูเล็กๆตรงหน้าด้วยสีหน้าสบายๆ ราวกับว่าคำถามที่ถามคนรักไปเมื่อครู่ไม่ได้ทำให้ตนเองหมดอารมณ์สนุกสนานได้
“พี่กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ครับ? ทำไมถึงได้พูดอะไรแบบนั้นออกมากัน?”
ยิ่งหวนกลับไปคิดก็ยิ่งค้างคาใจไปมากกว่าเดิม ด้วยไม่รู้ว่าจุดประสงค์ที่แท้ของคิม จุนซู คืออะไรกันแน่ แทคยอนก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นไปเรื่อยๆ
“พูดอะไร?...อ้อ!...หรือว่า ถ้าเป็นเรื่องนั้น ก็ตามที่พูดนั้นแหละ ฉันว่าเราเคยคุยกันตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่หรือแทคว่าถ้าฉันกับนายคบกัน นายต้องรักฉันที่สุด ต้องไม่มี...คนอื่น...ที่นายรักเทียบเท่าหรือมากกว่าฉัน ฉันต้องเป็นที่1สำหรับนายเสมอ แต่ที่ฉันเห็นในวันนี้มันไม่ใช่แบบนั้น ฉันไม่รู้หรอกนะว่าความสนิทสนมระหว่างนายกับคุณมันคืออะไรกันแน่ แต่เท่าที่ฉันเห็นมันไม่ใช่คำว่า “เพื่อนสนิทธรรมดา” ซึ่งฉันไม่ค่อยชอบ เข้าใจคำว่าไม่ค่อยชอบหรือเปล่า ฉันเคยบอกนายก่อนที่เราจะตกลงคบกันไหมว่า อะไรที่ฉันไม่ค่อยชอบมันจะ...เกิดอะไรขึ้น...น่ะ?...หรือจำไม่ได้แล้ว เพราะรับปากกับฉันไปแค่ส่งๆกันแน่แทค?”
แรงกดดันจากน้ำเสียงมากมายมหาศาลจนร่างสูงเครียดเกร็ง คำพูดเย็นชานี้กระตุ้นให้ อ๊ก แทคยอน หวนรำลึกถึงวันแรกที่ตนกับจุนซูเริ่มคบกันได้ในที่สุด
.
.
“แทค...ฉันชอบนาย...เรามาคบกับเป็นแฟนเถอะนะ!”
ริมฝีปากอิ่มขยับพูดขึ้นเงียบๆ ในระหว่างที่ แทคยอนกำลังจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวไปอาบน้ำ ร่างสูงหันกลับไปจดจ้องพี่ชายคนโตของวงด้วยความไม่แน่ใจ ก่อนจะปะทะเข้ากับสายตาที่แสนเคร่งขรึมของอีกฝ่าย พร้อมด้วยใบหน้าที่ดูจริงจังมากกว่าครั้งไหนๆที่เคยได้เจรจา
“หมายความว่ายังไงกันครับ...พี่ล้อผมเล่นงั้นหรอ?”
ทิ้งตัวลงนั่งข้างกายคิม จุนซู เพื่อจับผิดแววตาที่แสนจริงจังนั้น ก่อนจะตีหน้าซื่อแสร้งทำเป็นตลกเพื่อไม่ให้คนถามรู้ว่าตนเองกำลังรู้สึกตกใจมากแค่ไหน
“นายเห็นว่ามันเป็นเรื่องเล่นๆจริงๆน่ะหรอ?...แต่ฉันไม่ได้เล่นนะ ฉันพูดจริงๆ ว่าแต่นายมีคนที่อยากอยู่ข้างกายเขาหรือเปล่าแทค มีหรือยัง?”
คำถามของจุนซู ทำให้ตนนึกเลยไปถึงใครอีกคนขึ้นมาเสียเฉยๆ ใครอีกคนที่ตนเองอยากจะผูกและมัดตัวของเขาเองเอาไว้กับอีกคนโดยไม่อยากแยกจากกัน...ใครคนนั้น...นิชคุณ
“มีซินะ?...แต่ว่าเปลี่ยนเป็นฉันไม่ได้หรือยังไง? ถ้าเป็นฉัน...ฉันจะรักนายแค่คนเดียว ฉันอยากให้นายอยู่ข้างๆกันแบบนี้ไปตลอด แค่นายรักฉันที่สุด เป็นที่1 สำหรับนายเสมอ และอย่าทำอะไรให้ฉันไม่ชอบ หรืออย่าทำให้ฉันไม่ชอบใคร เพราะฉันไม่ใช่คนนิสัยดี ยิ่งกับเรื่องความรักแล้ว ฉันอาจจะเปลี่ยนเป็นคนละคนเลยแทค ถ้าฉันรู้ว่ามีใครหรืออะไรที่จะมาแย่งนายไปจากฉัน ฉันจะ...กำจัดมันด้วยตัวฉันเอง...เพราะฉันมันเป็นคนที่อยากได้อะไรแล้วต้องได้น่ะ””
เพราะ คิม จุนซูหัวเราะอย่างขบขันทันทีที่พูดจบ จึงทำให้แทคยอนไม่ได้ติดใจกับเรื่องนี้มากซักเท่าไร
ส่วนอีกประเด็นที่ทำให้ร่างสูงแทบจะลืมไปสนิทเลยก็คือ ในขณะที่ตนฟังอีกฝ่ายนำเสนออยู่นั้น ก็ถูกร่างโปร่งบางชักจูงให้เผลอรับปากแถมยังจบลงที่บนเตียงเสียด้วย จบพร้อมความหอมหวานอย่างร้ายกาจของคิม จุนซู นั้นทำให้แทคยอนแทบคลั่ง ดวงหน้าที่ดูเหมือนเรียบเฉย อารมณ์ตลกขบขับยามเมื่ออยู่กับพี่น้องในวงเทียบไม่ได้กับนิสัยอันร้อนแรงของ คิม จุนซูยามเมื่อเคลื่อนไหวอยู่ เหนือร่างกายของเขาบนเตียงนุ่มแม้แต่น้อย คนคนนี้รู้ว่าจะทำอย่างไรให้เขาพึงใจ รู้ทุกอย่างที่เขาต้องการ รู้ว่าตนเองขาดอะไร และไม่ต้องการอะไร Sex ที่รุ่มร้อนนั้นล่อลวงให้ตนตกลงรับคำเอาอย่างง่ายดาย และลืมคำขอคำสัญญาที่เหมือนลมพัดของคิม จุนซูไปสิ้น
แค่ท่องจำเอาไว้ให้ขึ้นใจเท่านั้นว่าต่อจากนี้ไปยังมีอีกคนที่ตนต้องรักอีกคนที่ตนต้องแคร์สามคำง่ายๆ...คิม...จุน...ซู...ส่วนอย่างอื่นตนยอมรับจำไม่ได้แม้แต่นิดเดียว
.
.
“นึกออกหรือยังแทค?...แล้วถ้านึกออกแล้วก็รู้ใช่หรือเปล่าว่าควรทำตัวยังไง?รู้ใช่ไหม...ว่าเด็กดื้อเด็กไม่ดีไม่เชื่อฟังคำสั่งของผู้ใหญ่บทลงโทษคืออะไร ระวังจะโดนริบของรักเอาไปทิ้งนะแทคยอน...หึหึหึ”
ภาพที่แทคยอนเห็นเหมือนกับเขากำลังฉายภาพของตัวเขาเองกำลังเล่นบททรมาณกับนิชคุณบนรถตู้ก่อนมาสวนสนุกไม่มีผิด นี่มันอะไรกัน?...คิม จุนซูคนนี้คือใคร แล้วคิม จุนซู คนที่เขารัก คนที่อ่อนโยนนั้นหายไปที่ไหนกัน?
“โอ๊ะ!...ตัวสุดท้าย...มุดกลับลงดินไปซะ ไอ่ตัวตุ่นขยะ!”
ยังไม่ทันจะโผล่หัวขึ้นมาได้จนสุด แรงทุบจะค้อนบนมือของจุนซูก็พาเอาเจ้าตุ่นตัวน้อยมุดลงรูตัวเองแทบไม่ทัน จบเกมส์ค้อนโดนจุนซูวางทิ้งเอาไว้ ก่อนจะหันไปควงแขนอ๊ก แทคยอนแล้วยิ้มหวานให้เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อครู่
“ถ้านายเป็นเด็กดีฉันก็จะเป็นเด็กดีด้วยนะแทค...เราควรจะเป็นเด็กดีของกันและกันไม่ใช่หรือ?ว้า!ป่านี้แล้วหรือเนี่ยไปกันเถอะแทค...ทุกคนคงกำลังรอเราอยู่...”
หัวเราะเสียงใสอย่างถูกใจในสีหน้าตกตะลึงของคนรัก ยังไม่หมดหรอกนะ ตัวตนที่แท้จริงของคิม จุนซู ยังมีอะไรที่ซ่อนอยู่ภายในอีกมากนัก นายยังต้องเรียนรู้กับฉันอีกเยอะ แทคยอน...หรือควรจะรวมนิชคุณด้วยหรือเปล่านะ?
.
.
ห่วงวงที่ 5 ถูกชานซองโยนอย่างตั้งอกตั้งใจ แม้ว่าสุดท้ายแล้วจะไม่ยอมลงแกนไม้ก็ตามที ร่างสูงถอนหายใจอย่างเสียดายเป็นอย่างมาก ถ้าแค่ลงอีกห่วงเดียวเท่านั้น ตุ๊กตาแมวยักษ์ตัวนั้นก็จะตกเป็นของเขาแล้ว จริงๆเขาไม่ได้อยากได้มันเท่าไรหรอก แต่พี่คุณน่ะซิดูจะชอบอกชอบใจไอ่แมวยักษ์หน้าตาประหลาดเอาเสียมากมาย ลงเอยก็เลยต้องพากันมาโยนห่วงลงแกนไม้เป็นรอบที่ 12 แล้วก็พลาดเป็นรอบที่ 12 ด้วยเช่นกัน
“พี่คุณเราโยนกันมา 12 รอบแล้วนะพี่ ตัดใจเถอะครับ ไอ่แมวยักษ์ที่หน้าตาเหมือนแมวที่พี่แทควาดแบบนั้นมันไม่เห็นจะมีดีตรงไหนเลยอ่ะ ขี้เหร่จะตายไป!”
เพราะท้อแท้กับเกมส์บ้าบอที่เล่นเท่าไรก็ไม่ชนะ แถมยังต้องมาเสียตังค์ไปไม่รู้กี่วอนต่อกี่วอนเลยทำให้ชานซองอดจะแอบแขวะไอ่ตุ๊กตาแมวขี้เหร่ออกมาไม่ได้ ไม่รู้พี่คุณจะชอบอะไรนักหนากับอีกแค่แมวหน้าตาอัปลักษณ์นี้อ่ะ!
“เอาน่า~ขออีกตานึ่งจะได้ไหมชาน ตาสุดท้ายแล้วจริงๆ เล่นให้หน่อยนะ ฉันอยากได้”
ไม่สนต่อคำว่าของน้องที่มีต่อตุ๊กตา ทั้งยังร้องอ้อนคนว่าให้ช่วยเล่นให้ตัวเองอีกรอบนึ่งซ้ำๆเสียด้วย จริงๆตนก็อยากจะเล่นเองอยู่เหมือนกันแต่เพราะเมื่อตอนไปเล่นเรือขอนไม้ข้อมือดันพลาดไปกระแทกด้านข้างเข้าตอนทิ้งตัวลงมาจากข้างบน ก็เลยเกิดอาการปวดขึ้นมาเล็กน้อย แถมยังต้องมาฟังชานซองบ่นเรื่องที่เขาไม่ระมัดระวังตัวอีกเกือบชั่วโมง พึ่งได้สบายหูเอาก็อีกตอนที่บอกให้ชายหนุ่มเริ่มโยนห่วงเอาตุ๊กตาแมวให้ตัวเองนี่แหละ สมาธิของชานซองเลยไปอยู่ที่เกมส์หมด
“ก็ได้ครับ...แต่รอบสุดท้ายจริงๆแล้วนะ ไม่มีสุดท้ายหรือท้ายสุดอีกรอบแล้ว นัดเจอกันกับคนอื่นตอน 5 โมงนี้ก็จะ 5 โมงแล้วด้วย ห้ามต่อรองอีกแล้วนะครับพี่คุณ”
เพราะถูกออดด้วยดวงตาสวยและอ้อนด้วยใบหน้าน่ารักแบบนี้ ชานซองจะเอ่ยปากบอกว่าไม่ ก็กลัวว่าคนร้องขอจะงอนเอา จึงยอมหันกลับไปหยิบห่วงมากำอีกรอบจนได้ จับดูเงินให้กระเป๋ากางเกงก็ดูจะเบาจนตัวเกือบลอย ถอนหายใจอย่างเสียเดียสตางค์ตัวเอง นี่ถ้าเขาเล่นรอบนี้ไม่ได้อีก เขาคงพาลแล้วอาจจะโดดถีบขาคู่ไอ่แมวยักษ์หน้า...เสียที 2 ทีขอหาเล่นตัวก็เป็นได้
“ได้แน่รอบนี้ต้องได้ชัวช์ๆ...เอามาให้ได้นะ ทะ...ไม่ซิ ชานซอง...สู้ๆ!”
เกือบเผลอตัวหลุดปากเรียกคนที่ตนเองกำลังนึกอยู่ไปแล้ว ยังดีที่ห้ามตัวเองเอาไว้ได้ทันในวินาทีสุดท้าย ไม่เช่นนั้นคงต้องมีเรื่องให้ชานซองได้สงสัยอีกมากมายแน่ๆ สละความคิดจาก อ๊ก แทคยอนทิ้งแล้วหันมาใส่ใจยิ้มหวานอย่างอารมณ์ดีออกมาแทนเมื่อน้องชายตัวโตยอมหันมาพยักหน้าให้คำสัญญาตอบรับคำร้องขอของพี่ชายหน้าหวานแบบนิชคุณ
“คร้าบบบ...สู้ก็สู้”
.
.
ตุ๊กตาแมวขี้เหร่ขนาดบิ๊กไซส์ ถูกตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่ด้านหน้าข้างกับคนขับรถแบบผู้จัดการวง ...มินแจ...หนุ่มแว่นมองจ้องเจ้าแมวขี้เหร่อย่างนึกสงสัยว่าอะไรดาลใจให้นิชคุณกับชานซองยอมเสียเงินตั้งมากมายเพื่อให้ได้ไอ่แมวขี้เหร่ตัวนี้มา
“โห!...อะไรของพี่เนี่ยพี่คุณ นี่มันตุ๊กตาแมวขี้เหร่สไตล์ที่พี่แทควาดเลยไม่ใช่หรอไงกัน?”
จาง อูยองละความสนใจจากไอ่ติมตัวดูดรสโคล่าเอาไว้ชั่วครู่ แล้วเริ่มหันมาให้ความสนใจกับตุ๊กตาที่แสนขี้เหร่หน้ารถแทน ใบหน้าใสแสดงท่าทางสนอกสนใจอย่างเห็นได้ชัดจนจุนโฮ อดไม่ไหวผลักหัวของอูยองที่กำลังยื่นหน้าเข้าไปใกล้กับตุ๊กตาหน้าจมเข้ากับขนนุ่มฟูของแมวขี้เหร่เต็มลัก
“ฮ่าฮ่าฮ่า...เป็นไงบ้างนุ่มป่าว?”
ตบมือหัวเราะชอบใจเป็นการใหญ่เมื่ออูยองเงยหน้าขึ้นมาจากดงขนได้ ก็หันมาแยกเขี้ยวหมายจะโดดกัดคออีกฝ่ายแก้แค้น จนจุนโฮต้องรีบวิ่งไปหลบหลังนิชคุณแทบไม่ทัน
“ไอ่บ้านี่!...พี่คุณตุ๊กตาพี่ถึงจะดูโครตขี้เหร่ไปหลายนิด แต่ขนกับตัวมันนุ่มน่านอนกอดมากๆเลยนะ ถ้าพี่เบื่อแล้วผมของจองต่อได้ป่ะ? จะเอาไปนอนรองหัวบ้าง เท้าบ้างอ่ะ”
ก็ยังไม่รู้หรอกว่าเจ้าของจะทิ้งเมื่อไร แต่ถ้าจะทิ้งจริงๆ จาง อูยองอยากได้มาก ถึงจะรับไม่ค่อยได้กับหน้าตาแต่กับคุณสมบัติเขาให้ผ่านเกณฑ์แถมอยู่ในระดับเกรด เอ เสียด้วย
“ถ้าจะขอจริงๆนายต้องขอกับชานซองแล้ว เพราะเขาเป็นคนเสียเงินโยนจนได้มันมา ขนาดจะให้เงินคืนค่าเกมส์ก็ไม่ยอมเอาบอกว่าอยากให้ด้วยเงินกับความสามารถตัวเอง เล่นต้อง 12 รอบแน่ะกว่าจะได้มา”
แต่ถ้าจะให้เขาเล่าตามจริง รอบที่ 12 ก็ยังคงพลาดท่าเสียทีอยู่ดีนั้นแหละ แต่เป็นเพราะเจ้าของร้านที่ทนดูคนทั้งสองเล่นอยู่เป็นนานสองนานอดใจสงสารไม่ได้ ก็เลยยกตุ๊กตาแมวนี้มาให้ทั้งตัว แถมยังบอกอีกว่า ไม่เคยมีใครอยากจะได้มันกันซักคน พึ่งจะเคยมีก็วันนี้แหละที่แปลกคนตัวอะไรน่ารักแยะไปหมดในร้านไม่ชอบดันมาชอบไอ่แมวขี้เหร่นี่ซะได้ เจ้าของร้านเขาเลยยกมาให้แบบฟรีๆไม่ต้องเสียสตางค์ซื้อตัวมันเพิ่มอีกจากค่าเล่นทั้ง 12 รอบที่ผ่านมา
“อย่าให้นะครับ กว่าผมจะได้มันมาลำบากโยนจะแย่!”
ส่ายหัวปฎิเสธจะยกของให้กับอูยองจนหน้าสั่น พาลให้เกิดการทะเลาะเบาะแว้งระหว่างเด็กหนุ่มทั้ง 2 คนแบบไม่มีใครยอมใครโดยมีกรรมการเป็นจุนโฮที่รีบเข้ารวมวงอย่างสนุกทั้งที่เมื่อครู่ก็พึ่งโดยจาง อูยองแยกเขี้ยวใส่มาหมาดๆ
“ตุ๊กตานั้น หน้าตาเหมือนแมวที่นายวาดเลยนะแทค!”
มือเรียวเอื้อมไปจับขนนุ่มด้วยความสนใจทันทีที่เดินมาถึงตัวรถ จุนซูหันไปยิ้มถามความคิดเห็นจากเจ้าของผลงานลายเส้นแมวผู้โด่งดังพร้อมกับดึงให้ชายหนุ่มร่วมจับสัมผัสขนแมวนุ่มๆนั้นด้วยกัน
“ไม่รู้ซิ!...ไม่เหมือนเท่าไรหรอก ของผมดูดีกว่าละมั้ง”
อยากจะตอบอะไรให้มันดีกว่าที่ควร แต่ติดที่ว่าเขาไม่มีอารมณ์สนุกเท่าไร ด้วยเรื่องในหัวสมองมีอะไรต้องคิดอีกมากมายนัก จึงไม่ค่อยสนใจเรื่องไร้สาระเยอะในเวลาแบบนี้
“พูดไป!นี่มันแมวแบบที่นายวาดชัดๆเลยนะ?...คุณได้เป็นเจ้าของซะด้วย สงสัยจะเอาไปนอนกกนอนกอดทั้งคืนแน่เลยใช่ไหม? นุ่มๆแบบนี้ดีแล้วที่เป็นแค่แมวตุ๊กตา...เพราะถ้าเกิดเป็นคนออกแบบขึ้นมาเดี๋ยวจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ไปแน่ๆเลยเน๊อะ!”
ถ้าใครไม่เข้าใจคงคิดไปว่าคิม จุนซู พูดเล่น แต่กลับแทคยอนแล้ว ชั่วขณะที่ตนได้สัมผัสอีกด้านของจุนซูที่สวนสนุกนี่ ถึงจะเป็นในเวลาระยะสั้นๆแต่ก็รับรู้ได้ทันทีว่า สิ่งที่ร่างโปร่งกำลังพูดไม่ใช่ “เรื่องล้อเล่น” อย่างที่ใครกำลังนึก
“มันก็เป็นแค่แมวเองครับพี่จุนซู ตุ๊กตาแมวนะครับไม่ใช่พาวเวอร์เรนเจอร์จะได้แปลงร่างได้อ่ะ!”
ชานซองส่ายหน้ากับความคิดตลกๆของพี่ชายคนโต ร่างสูงหัวเราะก๊ากกับมุขที่เล่นเองและตบเองเต็มที่ โดยไม่ลืมหันไปหาความคิดเห็นจากนิชคุณด้วยอีกคน ใบหน้าหวานเพียงแค่ส่งรอยยิ้มแบบจืดๆไปให้อีกฝ่าย เพราะในใจกำลังรู้สึกเจ็บชาๆไปกับคำพูดแปลกๆที่ คิม จุนซู เอ่ยปากตรงหน้าตนเองเช่นนั้น ภายในใจของเขานอกจากจะรู้สึกไม่ดีแล้วยังรู้สึก กลัว ในสายตาแบบนั้นของจุนซูที่ครู่นึ่งมันฉายแววเย็นชาออกมาจนปิดไม่มีที่เขาเพียงคนเดียวอีกด้วย
“กลับกันเถอะ...ผมเหนื่อยอยากพักแล้ว!”
จับพิรุธความผิดปกติที่เกิดขึ้นได้อย่างทันใจ แทคยอนดันร่างของจุนซูให้เดินนำขึ้นรถพร้อมกับตัวของเขาเองติดๆ ร่างสูงหันกลับมาสบสายตากับนิชคุณอย่างห่วงใยชั่วครู่ก่อนจะรีบหันไปสนใจจุนซูที่นั่งลงข้างกายตนเองแทนทันที
“ไปขึ้นรถเถอะครับพี่คุณ”
นิชคุณพยักหน้าอย่างเงียบๆ แล้วเดินตามชานซองขึ้นรถไปเช่นกัน ต่อด้วยอูยองและจุนโฮตามลำดับก่อนประตูรถจะปิดและเคลื่อนตัวกลับสู่บ้านพักหลังออกจากบ้านมานานกว่า 8 ชั่วโมง
.
.
ใช่เวลาเดินทางราวๆ 45 นาทีทุกคนก็ได้กลับมายืนหน้าบ้านพักของวง เปิดประตูเข้ามาภายในตัวบ้านได้ ต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปพักผ่อนที่ห้องของใครของมันด้วยความอ่อนเพลียโดยที่ไม่ขยับปากเอ่ยอะไรกันซักประโยค
“เฮ้อออ”
นิชคุณเองก็ทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดแรง พร้อมวางตุ๊กตาแมวนี่เอาไว้ข้างๆกัน จมูกโด่งถอนหายใจอย่างอัดอั้นและเหนื่อยล้า ใบหน้าหวานเอียงหันไปมองจ้องตุ๊กตาแมวที่นอนทำทองไม่รู้ร้อนอย่างหมั่นไส้ ฝ่ามือขาวออกแรงตีไปพุงห้อยๆอย่างระบายเมื่อเขานึกถึงหน้าใครบางคน ที่เหมือนจะเป็นต้นแบบของเจ้าแมวน่าตาขี้เหร่ตัวนี้
ใช่!ที่เขาอยากได้มันแล้วก็ชอบมันตั้งแต่ที่เห็นครั้งแรกก็เพราะแมวนี้มันเหมือนกับแมวที่แทคยอนชอบวาดเล่นไม่มีผิดเพี้ยน จริงๆเขาอยากเล่นเพื่อให้ได้มันมาด้วยฝีมือตัวเองมากกว่า แต่ชานซองกลับรับอาสาเพราะรู้ว่าเขากำลังเจ็บข้อมืออยู่ เขาแทบไม่อยากใช้น้องให้ทำอะไรแบบนี้ให้เขาเลย แต่อีกฝ่ายกลับเต็มใจทำโดยไม่รู้ถึงจุดประสงค์ของเขา ถ้าหากชานซองรู้ว่าเหตุผลที่เขาอยากได้แมวนี่เอาไว้ข้างกายกันเพื่ออะไรตนก็นึกเสียใจขึ้นมาแทนชานซองอย่างเสียไม่ได้ แม้เขาจะรู้ว่าการโกหกและปกปิดเป็นสิ่งที่ผิด แต่บางครั้งถ้าเราได้โกหกและปกปิดแล้วจะทำให้คนที่เราแคร์ไม่ต้องเจ็บปวด นิชคุณก็ยินดีที่จะทำเช่นกัน
.
.
วันที่ 10/09/xx
4 วันแล้วที่แมวขี้เหร่นี้เข้ามานอนเล่นอยู่ในห้องของเขาโดยไร้เงาของผู้ออกแบบมัน ก็ไม่รู้ว่าเขาควรจะรู้สึกแบบไหนดี เขาควรจะดีใจ โล่งใจ แต่ก็กลับเหงา และเจ็บปวด เสียใจอยู่ลึกๆด้วยเช่นกัน
4 วันที่ผ่านมาหลังจากกลับมาจากสวนสนุกนั้น พฤติกรรมของแทคยอนก็คือเงียบ ขรึม และเอาแต่ตีตัวออกห่างเขาอย่างเห็นได้ชัด ร่างสูงไม่เพียงแต่ไม่เข้าใกล้เขา ไม่พูดคุย ยังไม่ยอมแม้กระทั่งมองหน้ากันเสียด้วยซ้ำไป เหมือนกับมีอะไรเกิดขึ้น
ส่วนพี่จุนซูกลับเข้าหาเขามากกว่าแต่ก่อน พี่ชายคนโตของวงคอยเข้าหาเขา แถมยังพยายามเรียกให้แทคยอนเข้ามามีส่วนร่วมในบทสนทนาและกิจกรรมที่เกิดขึ้นระหว่างตนกับพี่จุนซูบ่อยครั้งจนน่าแปลกใจ
ฮวาง ชานซอง 4 วันหลังมานี่ก็รุกเข้าหาจนเขาแทบไม่มีเวลาได้หายอกหายใจ แม้ว่าจะรู้สึกดีที่มีคนมาสนใจแบบนี้ แต่บางครั้งก็รู้อัดอึดกับการกระทำที่เกินเลยของชานซองไม่น้อย ไม่รู้ว่าไปเอาความกล้าหาญมากมายแบบนี้มาจากไหน
เมื่อวานอยู่ๆก็เดินหายไปจากบ้านพักแล้วโผล่มาอีกที ช่อดอกกุหลาบแดงราว 50 ดอกก็บานสวยเป็นช่ออยู่เต็มกำมือเขาซะแล้วตนถามว่าให้เนื่องในโอกาศอะไร ก็กลับไม่ตอบแถมยังก้มลงมาจุมพิตที่แก้มเขาต่อหน้าเพื่อนๆทั้งวง 2พีเอ็มอีกต่างหาก กับอีแค่ไปเที่ยวสวนสนุกก็กลับเปลี่ยนและละลายพฤติกรรมของคนหลายๆคนได้ขนาดนี้เลยเชี่ยวหรือไม่น่าเชื่อ?
xxxxxx
นิชคุณปิดไดอารี่ปกแดงลงหลังจากจดบันทึกความทรงที่ผ่านมาของตัวเองลงไป ดวงตากลมจ้องไดอารี่เล่มหนาของตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะใส่กุญเก็บล็อกมันเอาไว้ในลิ้นชักอีกครั้ง ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาหลายปีของเขาตั้งแต่กลายมาเป็นวง 2พีเอ็มความทรงจำของเขาทั้งหมดถูกอัดแน่นลงบนไดอารี่เล่มแดงนี้จนเต็ม หากมีวันไหนที่เขารู้สึกแย่ ไม่สบายใจ ท้อแท้ใจ หรือแม้กระทั่งเกิดเรื่องดีๆอะไร เขาจะรีบนำเอาความทรงจำเหล่านี้มาเล่าขานลงบนแผ่นกระดาษที่สะอาดภายใต้ปกสีแดงนี่ทันทีด้วยกลัวว่าตนเองจะลืมเลือน จากสมุดปกแดงเล่มเปล่าๆตอนนี้มีแต่ตัวหนังสืออัดแน่นอยู่เต็มไปหมด
...ความลับของเขาทั้งหมดมันก็ถูกจดบันทึกอยู่ภายในสมุดเล่มนี้เช่นกัน...
-TBC # 5-
TALK’S :: มาแล้วกับตอนที่ 5 เสาร์-อาทิตย์ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไรว่าจะได้แต่งได้ลงฟิคหรือเปล่า แต่จะหาเวลานะคะ เพราะฟิคเราแต่งวันต่อวันนะคะ คืออย่างตอนที่ 1-3 แต่งเสร็จช่วงบ่ายก็เอามาลงให้ลองอ่านกันช่วงหัวค่ำของทุกวัน ของวันนี้ก็เหมือนกันแต่งเสร็จช่วงบ่าย 2 โมงกว่าเลยเอามาปล่อยให้ตอนหัวค่ำเหมือนกัน ถ้าพรุ่งนี้ไม่ได้ไปไหน หรือทำธุระอะไรกับทางบ้านก็คงได้อ่านตอนที่ 5 แหละคะ แต่ถ้าไม่ได้เอามาลงก็ขออภัยเน๊อะ! แล้วพบกันนะคะ *โค้ง*
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น