FIC :: LAST 2
COUPLE :: TK
-2-
"ทำไมนายถึงยังไม่หยุดเสียที..."
ทันทีที่ อ๊ก แทคยอนเดินจากไปนิชคุณก็ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรงทันที ดวงตากลมแวววาวไปด้วยหยดน้ำตาที่พยายามจะกล้ำกลืน แต่ยิ่งฝืนก็ยิ่งยากมากขึ้นเต็มทน คิดถึงตัวเองและจุนซูก็อยากจะร้องไห้ให้ตัวเขาและพี่ชายคนโตเสียเหลือเกิน ทำไม?...เขาทั้งคู่ถึงได้โง่ไปรักคนคนนี้กันนะ?
.
.
"มีอะไรกันหรือเปล่า?ทำไมนายถึงขึ้นไปนานจัง?"
ใบหน้าเนียนจ้องมองคนรักอย่างสนใจ เมื่อชายหนุ่มเดินลงมาเพียงคนเดียวโดยไร้เงาของนิชคุณเดินตามลงมาด้วย
"หมอนั้นพึ่งตื่นเมื่อกี้นี้เองครับ เลยว่าจะไปอาบน้ำอาบท่าก่อนแล้วค่อยตามลงมาที่หลังเขาให้พวกเรากินกันไปก่อนได้เลย"
ร่างสูงยิ้มขึ้นอย่างอารมณ์ดีแตกต่างกับตอนที่ขึ้นไปเมื่อครู่ราวฟ้ากับดิน ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังนิ่งเงียบไม่ยอมกินอะไรอยู่แท้ๆ
แต่ทำไมพอลงมาแทคยอนกลับยิ้มหวานแถมยังหยิบนู่นหยิบนี้เข้าปากด้วยความเจริญอาหารผิดกับเมื่อกี้ลิบลับ
"มีอะไรดีๆตอนขึ้นไปข้างบนงั้นหรอแทค?"
ยิ่งเห็นคนรักทำตัวประหลาด คิม จุนซู ก็ยิ่งสนใจว่าอะไรทำให้ชายหนุ่มยิ้มหวานได้ขนาดนี้กันกับอีกแค่เดินไปปลุกนิชคุณในห้องก็แค่นั้น
"อะไรดีๆ...ไม่มีหรอกครับพี่ ก็แค่ตลกดีปกติไม่ค่อยเห็นหมอนั้นตื่นหลังผมเท่าไร นานๆพอได้เห็นทีมันก็เลยตลกๆแค่นั้นเองครับ"
หุบยิ้มตัวเองลงเล็กน้อยเมื่อรับรู้ได้ถึงสายตาผิดปกติของคนรักที่มองจ้องอย่างสงสัย ร่างสูงเลยแก้ขัดด้วยการทำตาหยีให้คนรักแล้วจุมพิตที่แก้มเนียนเป็นการเอาอกเอาใจตบท้าย โดยไม่นึกรู้ว่ามีใครบางคนเดินลงมาจากชั้นบนเพื่อมาเห็นภาพบาดตาเช่นนี้เข้าพอดี
"อ้าว?พี่คุณทำไมลงมาเร็วจังเลยครับ ก็ไหนว่าจะอาบน้ำก่อนไม่ใช่หรอ?"
ชานซองมองร่างโปร่งเดินลงมาที่บรรไดอย่างเงียบๆ ก็จะเอ่ยทักและถามอีกฝ่ายด้วยความใคร่รู้
"ฉันแค่ล้างหน้าน่ะ พอดีหิวเลยกะว่าจะลงมาหาอะไรกินก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยกลับไปอาบน้ำใหม่อีกรอบ วันนี้เรามีอัดรายการกี่โมงน่ะชานซอง?"
ทำเหมือนไม่ใส่ใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า เพื่อรีบเดินไปนั่งข้างกายน้องชายตัวยักษ์ ก่อนจะหยิบเอาขนมจากมือน้องมานั่งกินแทนแล้วแกล้งถามคำถามเกี่ยวเรื่องตารางการอัดรายการของวันนี้เพื่อกลบเกลื่อนอาการเสียใจของตนเอง
"เอ่อ...ผมไม่ค่อยแน่ใจเท่าไรแต่น่าจะเป็น10 โมงเช้าละมั้ง ประมาณอีกชั่วโมงนึ่งได้อ่ะแหละ นี้พึ่ง 9 โมงเองค่อยๆกินแล้วเดินเต่าๆไปอายน้ำยังทันเลยครับ"
ร่างสูงหัวเราะติดตลกทั้งๆที่มีกล้วยคาอยู่เต็มปาก จนนิชคุณอดไม่ได้ที่จะขยี้หัวน้องเล่นด้วยความเอ็นดู เด็กนี่ทำให้ตนเองรู้สึกอารมณ์ดีกว่าที่ควรจะเป็นอีกมาก
"แหะๆๆ"
รอยยิ้มขลาดเขิลปรากฎขึ้นบางเบาเมื่อตนเองได้รับสัมผัสของความเอ็นดูจากพี่ชายหน้าหวานข้างกายกัน ฮวาง ชานซองก็เริ่มใจเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง
"วันนี้อัดรายการเสร็จแล้วไปหาอะไรกันกินไหมชานซองเดี๋ยวพี่เลี้ยงนายเอง"
อยากตอบแทนในความไร้เดียงสาของนายชายตัวเองเบาๆ ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่รู้ว่าตัวเองได้ช่วยเขาเอาไว้จากเหตุการณ์บ้าๆมาแล้วถึง2ครั้ง แต่ตนก็อยากจะตอบแทนอยู่ดี
"เลี้ยงหรอครับ?...ผะ...ผมคนเดียวหรอครับ?"
เริ่มพูดลิ้นพันกันแบบไม่รู้ตัว เมื่อใบหน้าหวานพยักหน้าตอบรับพร้อมทั้งวาดรอยยิ้มส่งมาให้เขาอย่างน่ารัก
"ก็ใช่ไง...นายคนเดียวนั้นแหละ ฉันชวนนายก็ต้องเป็นนายอยู่แล้วไม่ใช่คนอื่นหรือว่าไม่อยากไปก็บอกมาได้นะ"
รู้ว่าน้องจะไม่ปฎิเสธตนเองแน่นอนเพราะชานซองนั้นรักของกินเป็นที่สุด แต่ก็แอบแกล้งหยอกน้องด้วยความสนุกตามประสาไม่ได้
"ไปดิพี่!เรื่องอะไรจะไม่ไปกันละ?...ไม่รู้หรอกว่าเลี้ยงเนื่องจากอะไร แต่ผมกินได้ไม่อั้นเลยหรือเปล่าครับ?"
ปากแทบฉีกกว้างถึงใบหู เมื่อการพยักหน้าตอบของพี่ชายหน้่าหวานคอนเฟิร์มแน่ชัดว่า"ใช่"
"ชวนแต่ชานซองคนเดียวเลยหรอคุณ? พี่ว่าแทคก็อยากไปเหมือนกันนะ"
นั่งฟังเด็กสองคนคุยกันได้พักใหญ่ๆ จุนซูก็แทรกบทสนทนาขึ้นมาเงียบๆ โดยเหลือบหันไปมองหน้าคนรักที่จู่ๆก็เกิดขึ้นตึงขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุอีกครั้งแต่ตนก็คิดว่าบางทีแทคยอนอาจจะน้อยใจที่เพื่อนรักไม่ยอมชวนตนเองไปด้วยก็ได้จึงเอ่ยปากช่วยเหลือโดยไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรที่ผิดพลาด
"งั้นพี่จุนซูก็ไปกับแทคซิครับ ผมอยากไปกับชานซองสองคนมากกว่า อยากได้อารมณ์ออกเดทนิดหน่อยน่ะครับถึงคู่เดทผมจะตัวใหญ่ไปนิด แต่ก็โอเคครับเพราะหน้าตาผมพอให้ผ่าน"
จบคำตอบก็เรียกเสียงหัวเราะครืนจากวงข้าวได้ทั่วกัน จะเว้นก็แต่ อ๊ก แทคยอนเท่านั้นที่ไม่ยิ้มหรือหัวเราะเลยแม้แต่น้อย จะมีก็แต่ใบหน้าที่นิ่วลงเรื่อยๆเหมือนอารมณ์ขุ่นมัวขึ้นทุกวินาที
"งั้นถ้าพี่คุณอยากเดทขนาดนั้น ผมว่าเราไปกันทั้งวงเลยดีมะ?"
จุนโฮที่นั่งอยู่ในวงสนทนาตั้งแต่แรก แต่ไม่มีโอกาศได้คุยกับคนอื่นๆเขาซักเท่าไร รีบเอ่ยปากแทรกขึ้นทันทีที่มีวินาทีทองให้พูดกับชาวบ้านบ้าง
"ไปซิ ฉันอยากไป ถึงนายไม่อยากให้ฉันไปฉันก็จะไปฉันกับพี่จุนซูก็ไม่ได้ออกเดทกันมาพักใหญ่แล้ว...ถึงนายไม่เห็นแก่ตัวเกินไปพวกฉันก็ขอห้อยตามพวกนายไปเดทด้วยแล้วกันนะ"
เมื่อเห็นช่องทาง "ขัดขวาง" อยู่ตรงหน้ามีหรือที่แทคยอนจะไม่ไปรีบเข้าไปขวางลำ ตนอยากจะโวยวายอยากประกาศตัวเป็นเจ้าของนิชคุณแทบตายแต่ก็ทำไมไม่ได้ เมื่อติดอยู่ที่"คนรักอีกคน" ข้างกัน ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้ไม่อยากให้ใครสัมผัส และไม่อยากให้นิชคุณทำเช่นนั้นกับใครก่อนเช่นกันนอกเหนือจากเขา แต่จะให้พูดมันก็พูดไม่ได้ เหมือนน้ำท่วมปาก นึกเจ็บใจตัวเองไม่น้อยที่ไม่สามารถเลือกใครได้อย่างที่ใจต้องการ คนนึ่งก็รัก อีกคนถวิลหา จะขาดใครไปก็ทำใจไม่ทั้งนั้น
"แต่ฉัน.../เอาน่าคุณพี่ขอไปด้วยแล้วกันเน๊อะไปกันทั้งหมดวงคงสนุกพิลึก"
จุนซูใช้ความเป็นพี่ใหญ่ตัดบทง่ายๆ ก่อนจะมองดูคนรักด้วยความแปลกใจมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม ถึงเขาจะรู้ว่าแทคกับคุณสนิทกันมากก็ตาม และเเม้ว่าตนจะไม่อยากเป็นคนเจ้ากี้เจ้าการ แต่การกระทำของอ๊ก แทคยอนก็ยิ่งสร้างความสงสัยในโครงสร้างความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนรักทั้งสองกับจุนซูมากไปอีกหลายเท่าตัวจนเจ้าตัวเกิดระแวงความสัมพันธ์อันซับซ้อนนี้ขึ้นมาเสียเฉยๆ
"...ตามใจก็แล้วกันครับ เดี๋ยวผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน"
จนใจจะหาขอคัดค้านใดๆ ถ้าจะต้องทุ่มเถียงกันสู้นิชคุณเดินหนีไปเสียดีกว่า ทำไมพี่จุนซูถึงต้องทำให้เขารู้สึกแย่แบบนี้ด้วยนะ ทำไมถึงยังไม่รู้ตัวอีกว่าไม่ควรทำแบบนี้หากต้องการให้คนรักอยากเป็นของเจ้าตัวคนเดียว คิม จุนซูก็ไม่ควรปล่อยให้คนรักเดินเข้ามาหาตนเองง่ายๆแบบนี้!
"แทคกินข้าวเสร็จแล้วเดี๋ยวนายตามฉันขึ้นไปคุยด้วยกันที่ห้องหน่อยได้หรือเปล่า?"
เพราะไม่ต้องการกลายเป็นคนขี้หึง และขี้ระแวงโดยไม่โดยไม่มีเหตุ คิม จุนซูจึงอยากยุติความสงสัยแล้วตัดสินใจเรียกอีกฝ่ายมาเอ่ยปากถามกันเสียตรงๆจะดีกว่า
"อืม...เดี๋ยวผมตามไปครับ"
รู้สึกใจไม่ดีแบบแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพราะรับรู้ได้ว่าตัวเองแสดงอาการหึงหวงออกหน้าออกตาจนเกินงาม พอให้โดนสงสัยแต่สำหรับ อ๊ก แทคยอน คิม จุนซูไม่ใช่ปัญหาใหญ่ของเขา...สำหรับตอนนี้
.
.
"มีอะไรหรือเปล่าครับพี่"
หย่อยกายลงข้างกันก่อนยิ้มเรียบๆให้อีกฝ่ายทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"นายมีอะไรปิดบังฉันหรือเปล่าแทคเกี่ยวเรื่องของคุณ"
เอ่ยปากถามให้ดูเหมือนใจเย็นทั้งๆที่ภายในกำลังร้อนรุ่มอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เพราะกลัวในคำตอบที่จะได้รับกลับมา
"หมายถึงอะไรละครับที่ว่าปิดบัง"
เลิกคิ้วถามด้วยสีหน้าสบายใจ ก่อนจะหันเริ่มคลอเคลียกับซอกคอหอมแทนการตอบคำถาม
"ไม่ต้องมาเล่นลิ้นจะได้ไหมแทค? ฉันไม่ตลกด้วยเลยนะ นายกับคุณมีเรื่องอะไรกันใช่ไหมหรือว่า.../ไม่มีอะไรหันทั้งนั้นแหละครับ ก็แค่เรื่องขัดคอระหว่างเพื่อน...สนิท...เขามีกันก็เท่านั้นเดี๋ยวอีกพักก็คืนดีกันได้เองแหละครับ"
รู้สึกผิดกับคนตรงหน้าขึ้นมาเมื่อต้องโกหกเอาตัวรอดให้ตัวเองและบุคคลที่สามที่กำลังเอ่ยถึงเป็นแค่เพียงเพื่อนสนิททั้งๆที่จริงแล้วมันไกลไปกว่าที่คิม จุนซูจะเข้าใจมากมายนัก
"เรื่องขัดคอนั้นมันเป็นความลับมากจนกระทั่งบอกฉันคนนี้ไม่ได้เชี่ยวหรอ?"
พอได้ยินแบบนั้นความระแวงหึงหวงของจุนซูก็เริ่มเบาบางแต่กลับกลายเป็นความห่วงใยขึ้นมาแทนที่
"กับคุณเราก็แค่น้อยใจระหว่างเพื่อนน่ะครับเพราะตั้งแต่ที่ผมมีพี่ เราก็ไม่ค่อยได้คุยได้เล่นสนิทกันแบบแต่ก่อน ส่วนผมก็ไม่ค่อยชอบที่หมอนั่นเริ่มจะหาเพื่อนสนิทคนใหม่ที่ไม่ใช่ผม เอาง่ายๆก็ต่างคนต่าง...หวง...แบบเพื่อนสนิทหวงเพื่อนสนิทแค่นั้นเองครับ...แต่ไม่ต้องกังวลไปหรอกครับผมกับคุณเรากำลังพยายามปรับความเข้าใจกันอยู่"
เพราะทั้งแทคยอนและนิชคุณเคยสนิทชิดเชื้อกันอยู่เป็นทุ่นเดิมอยู่แล้วการหว่านล้อมให้อีกฝ่ายหลงเชื่อสำหรับร่างสูงแล้วจึงเป็นเรื่องที่ไม่ยากจนเกินไปนัก แค่จบประโยคใบหน้าสงสัยหวาดระแวงตรงหน้าก็ดูจะจางหายไปเกือบหมด
"แบบนี้นี่เอง...ค่อยยังชั่ว นึกว่าตัวเองจะโดนคนรักพากันสวมเขาให้ซะแล้วน่ะ ขอโทษนะแทคที่ฉันคิดอะไรบ้าบอแบบนั้น นายกับคุณคงไม่หักหลังฉันแบบนั้นหรอกเน๊อะก็เราเป็นครอบครัวเดียวกันนี่นา"
รอยยิ้มและคำพูดอันใสซื่อของคนรักกรีดบาดลึกลงบนหัวใจของอ๊ก แทคยอน จนเป็นรอยลึกให้กับร่างสูงโดยไม่รู้ตัว
"ใช่...ผมไปเปลี่ยนเสื้อก่อนดีกว่าจะได้เวลาไปแล้ว"
ด้วยไม่รู้จะพูดโต้ตอบอะไรได้อีกต่อไปแทคยอนจึงเลือกที่จะหนีคำพูดเฉือดเฉือนอารมณ์ของจุนซูไปเสียจะดีกว่า เพราะจู่ๆก็เกิดไม่กล้าสู้หน้าคนรักขึ้นมาเสียเฉยๆกับความรู้สึกผิดที่เกาะกุ่มเอาหัวใจตนเองเอาไว้อย่างแน่นหนา
"อื้อ...ไปเถอะ"
พอได้ยินคำตอบที่ตนเองพึงพอใจ ใบหน้าเนียนจึงเริ่มยกริมฝีปากทั้งสองมาอย่างสดใสและคิดหาทางช่วยให้เพื่อนรักกลับมาคืนดีกันให้ได้ทันที
.
.
"ถ่ายใกล้เสร็จแล้วดีใจชะมัด...เราจะไปหาอะไรกินกันได้หรือยังครับ?"
ฮวาง ชานซองยิ้มหน้าบานแล้วรีบเอ่ยปากทวงคำสัญญาเมื่อเช้าจากพี่ชายหน้าหวานเมื่อจบงานแบบไม่ให้อีกฝ่ายได้ทันตั้งตัว
"จะรีบไปไหนอะไรมันจะหิวขนาดนั้นกันชานซอง? ยังเหลือช่วงสุดท้ายอีกช่วงนะ"
ใบหน้าหวานเหลือบมองนาฬิกาก็พึ่งจะผ่านเที่ยงวันมาได้เล็กน้อยเท่านั้นเอง แล้วอะไรมันจะทำให้เด็กยักษ์นี่หิวได้ดร็วขนาดนี้ ท่าทางระบบย่อยคงจะดีมากจนน่ากลัว
"ผมหิวแล้ว...แต่ว่าผมอยากไปออกเดทกับพี่มากกว่าครับ"
เพราะผมออกมาแบบไม่คิดจึงทำให้คนฟังอย่างนิชคุณถึงกับตกใจ ก่อนจะอมยิ้มน้อยๆเมื่อสังเกตุเห็นว่าร่างสูงไม่ได้มีอาการพูดเอาใจ แต่กลับตั้งใจพูดมันออกมาแบบนั้นจริงๆ
"อยากออกเดทกับฉันขนาดนี้...นายเเอบชอบฉันหรือเปล่าเนี่ยชานซอง"
แซวอีกฝ่ายอย่างอารมณ์ดีโดยไม่คิดว่าหน้าของชานซองจะเริ่มแดงกล่ำจนเลยไปถึงใบหูและเริ่มลามไปถึงลำคอเพราะความเขินอายอย่างสุดขีด
"ผมไม่รู้ครับ...อาจจะใช่ก็ได้ผมรู้สึกแปลกๆกับพี่มาได้พักนึ่งแล้วอ่ะครับแต่ยังไม่ค่อยแน่ใจเท่าไร"
ได้แต่ยกมือขึ้นมาเกาท้ายทอยแก้อาการขลาดเขิลของตัวเอง เพราะไม่รู้จะต้องทำตัวอย่างไรในสายตาที่ถูกดวงตากลมโตนั้นจ้องมอง บอกตรงๆฮวาง ชานซองอยากเป็นบ้า
"อ่า...งั้นหรอ...แหะๆๆ นายเล่นพูดตรงๆแบบนี้แล้วฉันจะตอบยังไงดีละเนี่ย?"
ใบหน้าหวานเริ่มเเดงตามร่างสูงไปติดๆ "เด็กบ้าพูดอะไรออกมาน่ะรู้ตัวบ้างหรือเปล่าเนี่ย" เพราะไม่เคยโดยสารภาพรักด้วยอารมณ์แบบนี้มาก่อนนิชคุณจึงไม่รู้ว่าควรโต้ตอบอีกฝ่ายว่าอย่างไรดี
"เฮ้ยๆๆ...อะไรกันอ่ะ ชานซองแกสารภาพรักกับพี่คุณหรือวะ?"
อี จุนโฮตาโตเท่าไข่ห่านอย่างเหลือเชื่อเมื่อเขาเผลอกลายเป็นบุคคลที่สามที่ได้มายินการสารภาพรักแบบไม่ได้มีการเตรียมการล่วงหน้ามาก่อนแบบนี้เข้า ปากแดงแหกแซวคนทั้งคู่แบบไม่ต้องคิดมากเมื่อฟังการสารภาพรักตลกๆของน้องชายคนเล็กเข้าแบบนั้น
"...ว่าอะไรนะ?..."
เงยหน้าขึ้นจากสคริปที่ท่องอยู่ก่อนจะตวัดสายตาหันไปมองยังต้นกำเนิดเสียงด้วยสีหน้าที่น่ากลัว ใบหน้าคมฉายแววตาดุดันจนแทบปิดไม่มิด ริมฝีปากหนาขบเม้มกันจนแน่นแสดงอาการไม่ชอบใจอย่างรุนแรงจนอูยองถึงกับต้องผงะเมื่อหันมาเจอ
"พี่แทคเป็นอะไรหรือเปล่าอ่ะพี่?...ทำไมอยู่ๆก็ทำหน้าตาหน้ากลัวแบบนั้นละ?"
อยากจะเดินไปดูสคริปที่ร่างสูงถืออยู่แต่ก็ติดที่ไม่กล้า แค่เห็นอาการที่พี่ชายตัวโตแสดงออกมาว่ากำลังโมโหอะไรซักอย่างแบบนี้แล้วอูยองก็แทบวิ่งหนีไปขอคนอื่นดูเสียยังจะดีกว่า
"ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย...แล้วนี่พี่จุนซูไปไหน?"
ยอมละสายตาจากกลุ่มของจุนโฮออกมาชั่วคราวแล้วถามหาคนรักของตัวเองด้วยสีหน้าบึ้งตึง
"นู่น...ยืนคุยกับโปรดิวเซอร์อยู่ เห็นว่าเขาจะให้พี่จุนซูขึ้นร้องโชว์เดียวเพิ่มเติมก่อนจบรายการเลยเรียกไปคุยอยู่ตรงนั่นน่ะแหละ"
มองตามนิ้วมองของน้องไปจนสุดทาง คิม จุนซูกำลังหัวเราะอย่างพอใจ เมื่อจู่ๆก็จะได้ร้องสดโชว์ความสามารถของตัวเองกลางรายการขึ้นมากะทันหันโดยลืมความสนใจจากโลกภายนอกไปชั่วครู่
"อยากดูสคริปงั้นหรอ? เอาไปดิ!"
เห็นอยู่ยองจดๆจ้องๆสคริปในมือตัวเองอยู่นาน ร่างสูงเลยยัดใส่มือน้องแบบลวกๆก่อนจะมอง ตามนิชคุณเดินกำลังเดินหนีจุนโฮไปทางเข้าห้องน้ำเพราะรำคาญที่เอาแต่แซวเรื่องของตนกับชานซองไม่เลิกซักที
"ฉันจะไปเข้าห้องน้ำเดี๋ยวมานะ"
เร่งฝีเท้าเดินจี้ตามเข้าไปหานิชคุณติดๆแล้วรีบปิดล็อกประตูใหญ่ กันคนอื่นๆจะเข้ามารับรู้เหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ไป
"ทำอะไรน่ะ?"
ใบหน้าหวานแสดงอาการหงุดหงิดอย่างไม่คิดจะปิดบังเมื่อใครบางคนคนที่ตนเองไม่ต้องการพบหน้าขยับเข้าหากันโดยไม่เกรงกลัวว่าจะมีคนมาเห็น
"ไม่ต้องกังวลฉันล็อคประตูด้านนอกแล้ว...มีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย"
ยิ่งพูดก็ยิ่งขยับตัวเข้าหาเรือนร่างโปร่งมากขึ้นจนแทบจะตัวติดกันในที่สุด ฝ่ามือขาวออกแรงดันแผ่นอกกว้างของร่างสูงเอาไว้ให้ออกห่างกับตนเองมากที่สุด แต่เหมือนยังทำแบบนั้นก็ยิ่งยุให้ชายหนุ่มยิ่งดันตัวเข้าหาเขามากกว่าเก่า
"เรื่องอะไร?...พูดๆมาแล้วก็ออกไปได้แล้วแทคเดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเข้าที่นี่ไม่ใช่ที่ลับตาคนนะ!"
รู้ว่าต่อให้ขื่นตัวสู้แรงอีกฝ่ายเท่าไรที่ได้รับมาก็จะยิ่งเหมือนเป็นการยั่วยุมากเท่านั้น จนตัดสินใจปล่อยมือลงในที่สุด เพราะรับรู้ว่านิสัยของ อ๊ก แทคยอนเป็นคนประเภทไหนดี
"แล้วถ้าไม่ลับตาคนฉันจะทำกับนายได้มากกว่านี้หรือเปล่าละ?"
โอบกอดคนตรงหน้าอย่างคิดถึงก่อนจะกดจูบแรงๆด้วยความโหยหาผิวกายหอมกรุ่นตรงหน้านึกหึงหวงทุกอย่างที่เข้าใกล้ร่างโปร่งบางเท่าที่จะนึกได้
"หยุดทำแบบนี้ซะทีแล้วพูดเข้าประเด็นได้แล้วแทค จะเอาอะไรก็ว่ามาอยากถามอะไรก็รีบๆถามก่อนที่คนอื่นจะนึกสงสัยว่าฉันกับนายทำไมต้องปิดห้องน้ำคุยกันนานสองนานแบบนี้"
ร้อนร้นเป็นไฟเมื่อกลัวว่าคนอื่นๆจะจับได้ว่าตนกับแทคยอนเป็นอะไรกัน ดวงหน้าหวานดูตื่นตระหนกจนร่างสูงใจอ่อนยอมปล่อยมือจากการคุกคามคนตรงหน้าชั่วคราว
"นายรู้สึกยังไงกับชานซอง...ไอ่เด็กนั้นมันชอบนายจริงๆหรือเปล่าหรือจุนโฮแค่แซวเล่นกันแน่?"
สีหน้าเริ่มกลับมาเคร่งขรึมอีกครั้ง เมื่อต้องเริ่มพูดประเด็นที่ทำให้ตนเองโมโหอยู่เนื่องๆ แทคยอนเอ่ยปากถามคนรักแบบลับๆของตัวเองด้วยการแสดงอารมณ์สีหน้าท่าทางของตัวเองให้ดูนิ่งมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แตกต่างกับภายในใจลิบลับ
"หึ...สนใจด้วยหรอกับเรื่องแบบนี้ หรือแค่จะพยายามทำตัวเป็นหมาหวงก้างกันแน่แทค ในที่ลับตาคนแบบนี้นายอาจมีสิทธิ์แสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของกับฉันได้ แต่ในที่แจ้งนายไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้นกับฉัน เพราะงั้นในที่แจ้งฉันจะเอ่ยปากคบหรือไม่คบ ชอบหรือไม่ชอบอะไรกับใครก็ได้อย่างที่ใจฉันอยากให้มันเป็น ส่วนนายเอาเวลาไปหึงพี่จุนซูในที่แจ้งเถอะ เพราะสำหรับที่นี่ตอนนี้มันเป็นที่แจ้งไม่ใช่ที่ลับตาคนสำหรับใคร!...ถอยไปได้แล้วฉันจะออกไปข้างนอก!...อื้อ~!!"
ขยับตัวหนีอีกฝ่ายหมายจะเดินออกจากรัศมีของร่างสูง โดยไม่รู้ตัวว่ากำลังเหยียบลงบนกับระเบิดอารมณ์หึงของแทคยอนเข้าลูกโต ร่างสูงคว้าเอาเอวคอดกระชากเข้าให้อีกฝ่ายหันหน้ามาเผชิญกันก่อนจะประกบริมฝีปากของตนเองลงบนริมฝีปากแดงจัดอย่างรุนแรง อีกทั้งขื่นเอาแต่ใจจนนิชคุณดิ้นไม่หลุด แรงจูบทั้งรุนแรงและหึงหวงจนดวงตากลมโตถึงกับน้ำตาคลอเบ้าด้วยความเจ็บปวดกับความเอาแต่ใจของชายหนุ่มตรงหน้า ไม่ว่าจะด้วยทางร่างกายหรือจิตใจไม่มีทางไหนที่ตนจะพยายามเอาชนะอ๊ก แทคยอนได้ซักครั้งเพราะอีกฝ่ายรู้ใจเขาเกินไป
"อย่าพยายามหาทางปฎิเสธหัวใจนายไปเลยคุณ เพราะยิ่งนายทำแบบนี้มันก็ยิ่งทำให้ฉันรู้ว่าฉันสามารถทำได้อีกหลายๆอย่างแค่ไหนเพื่อให้นายไม่ไปจากกัน...ฉันรักนายนะคุณ รักไม่เป็นสองรองจากจุนซูแม้แต่นิดเดียว"
รสจูบที่รุนแรงแปลงเปลี่ยนไปเป็นออดอ้อนเคล้าคลอเฟ้นหาความอ่อนหวานของริมฝีปากแดงช้ำอย่างช้าๆ จนเป็นอีกครั้งที่นิชคุณใจอ่อนอย่างไม่สามารถช่วยเหลือ"หัวใจ" ตัวเองได้ ด้วยมันรับรู้อยู่เต็มอกว่าตนนั้นถลำตกลงบนความมิดดำในใจตัวมากจนเกินกว่าจะหาทางออกเพียงลำพัง กับความรักที่เหมือนกับโซ่ตรวนของแทคยอนกำลังผูกและมัดให้เขาตายอย่างช้าๆกับความรักที่ผิดบาปและนรกภายในหัวใจตัวเอง
.
.
การถ่ายทำรายการเสร็จสิ้นลงในที่สุด ฮวาง ชานซองยังคงยิ้มไม่เลิกอารมณ์อย่างไม่มีเหตุผล ยิ่งเมื่อถูกจุนโฮแซวก็ยิ่งยิ้มกว้างด้วยความชอบอกชอบใจอีกเป็นเท่าตัว ร่างสูงแอบเหล่ตามองพี่ชายหน้าหวานให้บ่อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ อย่างไม่รู้ตัวว่ามีใครบางคนเริ่มไม่ชอบขี้หน้าตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆจากการกระทำที่ออกหน้าออกตาของตัว ฮวาง ชานซองเอง
"สรุปว่าพี่ยังจะไปเดทกับผมหรือเปล่าครับ?...หรือว่าไม่พอใจผมหรือเปล่าครับ?ถึงได้ไม่ค่อยยิ้ม?"
ชานซองเดินกึ่งวิ่งมาหานิชคุณด้วยความร่าเริงผิดกับนิชคุณที่รอยยิ้มจางหายไปจากดวงหน้าแตกต่างกับก่อนนี้อย่างสังเกตุได้ จนชานซองเริ่มจ๋อยๆลงบ้างเล็กน้อย
"เปล่าหรอกไม่ใช่เรื่องนั้นไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนายเลยชานซองคิดมากไปแล้ว...เรื่องไปเที่ยวก็ต้องไปอยู่แล้วรับปากกับนายแล้วจะคืนคำได้ยังไง แต่ไปกับพวกคนอื่นๆด้วยนายคงไม่ว่าอะไรใช่หรือเปล่า?"
เอ่ยปากบอกน้องชายร่างโตอย่างเกรงอกเกรงใจ เพราะเขาบอกปฎิเสธพี่จุนซูและคนอื่นๆไม่ได้เมื่อเช้านี้จนทำให้ต้องเพิ่มโปรแกรมการออกเดทเป็นกลุ่มขึ้นมาอย่างช่วยอะไรไม่ได้
"ผมไม่ได้สนใจคนอื่น ก็แค่สนใจพี่คนเดียวแค่นั้นเองครับ"
คำตอบของชานซองทำเอานิชคุณอึ้งไปอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มออกมา ภายในใจก็นึกอิจฉาร่างสูงเหลือเกินที่สามารถพูดอะไรอย่างที่ใจคิดออกมาต่อหน้าผู้คนมากมายโดยไม่แคร์สายตาใคร แตกต่างกับเขาราวฟ้ากับเหว ที่ได้แต่ปิดปากเงียบเก็บกลืนความชั่วร้ายผิดบาปเอาไว้กับตัวเองเพียงผู้เดียว
"งั้นก็ไปกันเถอะ...เดี๋ยวจะช้าไปมากกว่านี้"
ยื่นมือไปกอบกุ่มมืออีกข้างของชานซองเอาไว้ รอยยิ้มที่อบอุ่นของชายหนุ่มที่ตนเห็นตรงหน้าอย่างน้อยๆก็พอจะทำให้ตัวนิชคุณเองได้รู้ว่าเขายังมีความโชคดีอยู่บ้างที่ยังมีคนมารักคนเลวๆแบบเขา แม้ว่าตนอาจจะไม่สามารถตอบรับความรักของอันแสนบริสุทธิ์เด็กหนุ่มตรงหน้าได้ในเวลานี้เพราะภายในยังคงมีใครอีกคนลอยวนเวียนอยู่เต็มหัวใจ แต่ตนก็ได้แต่หวังว่าซักวันหรือบางทีฮวาง ชานซองอาจเป็นคนที่เขาควรเลือกในช่วงเวลาที่ทุกอย่างสามารถลงเอยได้ด้วยดีในที่สุด
"คะ...ครับ"
ตื่นเต้นอย่างที่สุดเมื่อได้จับมือของนิชคุณเอาไว้ ถึงจะยังไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเองว่ากำลังคิดกับพี่ชายหน้าหวานแบบที่เรียกว่า"รัก" หรือไม่แต่ที่ฮวาง ชานซองแน่ใจอยู่หนึ่งอย่างคือจะต้องปกป้องคนคนนี้เอาไว้ให้ได้เพราะรับรู้ได้จากก้นบึ้งของหัวใจว่า"นิชคุณคือคนสำคัญ" สำหรับตนเองไปเสียแล้ว
-TBC # 3-
TALK :: ไม่ค่อยแน่ใจว่าลงเร็วเกินไปหรือเปล่า แต่ก็ต้องบอกว่าตกใจที่มีคนอ่านเกิน 5 คน คิดไม่ถึงว่าจะมีคนอ่าน ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะ ที่ติดตามกัน เป็นกำลังใจได้อย่างดีคะ**โค้ง**
ปล.ตอนนี้ มีคำว่ายิ้มเยอะจริงๆ แต่เราคิดว่าที่มีเยอะเราต่างคนต่างยิ้มในรูปแบบที่แตกต่างกัน บางคนยิ้มแบบจริงใจ บางคนยิ้มตกใจ บางคนยิ้มเสแสร้ง บางคนยิ้มเขินอาย แหะๆๆ แต่ยิ้มยังไงมันก็ยังเป็นยิ้มนั้นแหละ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น