[FIC] :: Jealous
[Couple]
:: TK
-ONE
SHORT-
“หงุดหงิด”
อาการแบบนี้เกิดขึ้นได้เสมอถ้ามีบางสิ่งบางอย่างมาทำให้คุณรู้สึกรำคาญใจ
และจะหายไปไม่ได้ง่ายๆเลยถ้าไม่สามารถกำจัด “ตัวต้นเหตุ”
ได้อย่างถาวร
เป็นเพราะว่าวันนี้ผมว่าง....ว่างมาก ว่างเป็นที่สุด
เพราะผมไม่สบาย นอนอืดจนเกือบจะเป็นศพอยู่บนเตียงสีขาวท่ามกลางความเงียบอยู่ใน “โรงพยาบาล”
สถานทีที่ซึ่งเป็นจุดสิงสถิตของมนุษย์ผู้ไม่แข็งแรงเกือบจะทุกท่าน
และแน่นอนครับ
ในเมื่อผมมากลิ้งอยู่บนเตียงที่โรงพยาบาล ผมคงไม่มีทางสบายดีแน่ๆ เพราะอะไรน่ะหรือครับ?
ก็เพราะว่าผมป่วยไงละ!
ผมไม่น่าบ้าพลังเล่นงัดข้อจนกระทั่งกระดูกต้นแขนซ้ายหักแบบนี้เลยให้ตายเถอะวะ!
แถมหมอยังบอกผมอีกด้วยว่าเคสกรณีของผมมันเป็นแบบพิเศษสุดๆ
1 ปีมีมาให้เจอครั้งหนึ่ง ถูกรางวัลจริงๆ!
และไอ่เพราะสาเหตุที่ผมได้รับบาดเจ็บแบบนี้นี่แหละ
ทำให้ผมไปทำงานไม่ได้ ต้องปล่อยให้ “นิชคุณ”
ไปคนเดียว
ไม่ดิ!ไปกับเพื่อนรวมวง
2pm นี่แหละที่ทำผม “หงุดหงิด”
อยู่ตอนนี้!
ตอนแรกไอ่ตัวผมก็นั่งๆ นอนๆ ดู โทรทัศน์
เล่นโทรศัพท์เช็คเรทติ้งอย่างสำราญใจ อ่านฟิคชั่นแทคคุณบ้าง รูปแทคคุณบ้าง แล้วก็อ่านแทคคุณเอ็นซีบ้าง
ตามประสาคนชอบอ่านฟิคแทคคุณ ดูกระทู้เกี่ยวแทคคุณบ้าง ดูกระแสแฟนคลับแทคคุณบ้าง
สมัครเป็นสมาชิกเว๊ปคนรักแทคคุณบ้าง เข้าไปตอบไปเชียร์เจ้าของกระทู้แทคคุณโดยนามแฝงบ้างตามประสาคนชอบเซอร์วิสแฟนเพลง
โดยไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวโลกภายนอกอะไรกับเขามากมายนักหรอกครับ
แต่พอดีมีผู้หวังดีส่งภาพช็อคสวีทสุดปลายตรีนมาให้ผมดู(ในทวิตเตอร์)พร้อมคำพูดบรรยายเสร็จสรรพว่า...
::ชานซองโอปป้าทำเหมือนขอนิกคุณโอปป้าเป็นแฟนเลยอ่ะ
สงสัยเพราะแทคยอนโอปป้าไม่มาแน่ๆ งานนี้แทคยอนโอปป้าโดนชานซองโอปป้าขโมยนิกคุณโอปป้าไปงั่มๆ
เจ็บผิดเวลาแท้ๆเล๊ย::
เท่านั้นแหละครับ อ๊ก แทคยอน
ขึ้นเลยดิครับ รีบกดหาไอ่คลิปที่ว่านี่แทบไม่ทัน แต่พอได้เห็นแล้ว ก็ลมแทบจะจับ
:: เยอะไปไหน! ฮวาง
ชานซอง เมิงจะเยอะไปไหนครับ เอาเขามาสวมกรุเลยมะครับน้องรัก?::
อยากจะแหกปากพูดออกไปแบบนี้ แต่ทำไม่ได้
เพราะสถานที่ไม่อำนวยโรงพยาบาลเงียบมาก และเป็นแหล่งปลอดเสียงรบกวนเกือบทุกชนิดโดยเฉพาะเสียง
“มนุษย์!” ถ้าเผลอตัวตะโกนอาจมีความน่าจะเป็นที่จะถูกพยาบาลสาวที่ใครๆต่างก็เรียกว่าเป็นนางฟ้าในชุดขาว
“ตบกะโหลกแตก”
เอาได้ เพราะงั้นอ๊ก แทคยอน จงเลือกที่จะหุบปากแล้วขบกรามด้วยความริษยาแทนจะดีกว่ามากนัก
“นี่มันอะไรกันวะเนี่ย ไม่ได้ไปควบคุมความพฤติกรรมด้วยแค่นี้งานเข้าเลยหรอ!
เผลอไม่ได้เลยนะเสียบตลอด น่าไปดักเอาส้อมแทงให้พรุนนักนะไอ่เด็กยักษ์!”
บ่นพึมพำไม่หยุดหลังกดรีดูซ้ำไป
ซ้ำมาเกือบ 10 รอบ ยิ่งเห็นหน้า นิชคุณเอาแต่อมยิ้ม
ส่ายหน้า อมยิ้ม แล้วก็ส่ายหน้า ด้วยท่าทางเขินอายแบบนั้น เขาก็ยิ่งอารมณ์ขึ้น
ทำไมไม่พูดไปเฟ้ยว่าอย่าเล่นเยอะ “แทคยอน”
หึงไรแบบนี้อ่ะทำไมไม่พูด ผม กรุ
ไม่เข้าใจ ทำไมคุณไม่พูดวะครับ!
.
.
“...พูดถึงก็โทรมาเลยนะ...”
เปรียบเสมือนดังมีกระแสจิตส่งถึงกัน
เพราะนึกถึงนิชคุณ นิชคุณก็โทรหา ดีเดี๋ยวมีจัดหนักเคลียร์ยาว เอาให้รู้ว่ากรุงอน!
“โหล...ว่ามา”
ห้วนมะครับ? ... ถ้าคุณว่าไม่ห้วน
ผมว่าคุณค่อนข้างตอแหลนะครับ เพราะว่ามันห้วนมาก
แต่ที่ห้วนเพราะว่าผมกำลังตีมาดขรึมอยู่น่ะครับ หลุดเฟรมไม่ได้เดี๋ยวเสื่อม!
“เป็นอะไร
ทำไมพูดจาแบบนั้น...แต่ช่างเถอะ วันนี้เป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นไหม?
งานวันนี้สนุกดีคนในงานพูดถึงนายเยอะแยะไปหมดบอกคิดถึง แล้วก็ถามถึงอาการนายด้วย แล้วก็ชานซองนะวันนี้หมอนั้นทำตัวตลกมากๆเลยด้วยแหละ”
น้ำเสียงสดใสปลายสายทำเอา อ๊ก แทคยอนเครียด เดี๋ยวกรุไข้ขึ้นไม่สบาย
เจ็บแขนแล้วแบล็คแฮนด์ไปถึงหลัง อารมณ์ประท้วงโชว์แม่มเลย!
...ไม่ได้รู้อะไรกับเขาบ้างเล๊ยยย...ว่าคนโดนโทรหาตอนนี้มันขึ้นแค่ไหน
มัน “หึง”
มัน “หงุดหงิด”
จนสมองจะเสื่อม มือจะอ่อนฉีกเสื้อ ฉีกผ้าโชว์ซิกแพ็คไม่ได้ซักเท่าไรห๊า!...
“ก็ดีนี่~”
เผลอลากเสียงยาวออกมาไม่รู้ตัวออกไปจนได้
ก็แบบว่าไม่ไหวแล้วไง คืออยากบอกว่าถ้ามันดีมากก็ไปหาไอ่เด็กยักษ์ขี้เหร่เลยไป
ไม่ต้องมาโทรหาคนหล่ออย่างเค้าหรอก!
“เป็นอะไรของนายอะแทค งอนอะไรขึ้นมาอีก?”
ทำเป็นไม่รู้ตัว เสแสร้งแกล้งทำหรือไม่รู้จริงๆกันแน่?...
เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวจัดให้เลย อยากรู้ใช่ป่ะว่างอนไร!
“โดนขอเป็นแฟน โดนโอบ โดนกอด จากชานซองมันจนเหมือนได้อยู่ในงานวิวาห์ฟ้าแลบวันนี้สนุกมะ
อย่างกะได้แต่งกับชานซองมันด้วยรู้สึกไงบ้างอ่ะ
เห็นโดนเกี้ยวพาราสีสนุกสนาน....ชอบมะ?”
จัดเต็ม! อยากได้อะไร
อ๊ค แทคยอน จัดเต็มให้ ใบ้ขนาดนี้ถ้านิชคุณไม่รู้
ก็ไม่ต้องพูดอะไรแหละโง่ต่อไปเห๊อะถ้าไม่รู้จริงๆอ่ะนะ
“อ้อ!! เรื่องนี้เอง
... ก็แค่เล่นตลกกันเฉยๆ ชานซองเขาก็แค่แกล้งอ่ะไม่ได้มีอะไรกันซะหน่อย ทำไมหึงหรอ?”
ไอ่ผมก็นึกว่าจะจัดเต็มได้คนเดียว
ที่ไหนได้ คนปลายสายก็สามารถจัดเต็ม จัดตรงได้เหมือนกันแฮ่ !
::ถ้าถามว่าเราหึงไหม ก็ตอบเลยว่า ม๊ากกกก::
(ทำนองคำร้องจากเพลงของพี่เบิรด์เพลงนึ่ง)
“ก็....ก็เปล่า...แค่....แค่นิดเดียว
แต่ไม่อยากให้มีอีก วันหลังบอกชานซองมันได้ป่ะว่าอย่าเยอะ”
แค่ขึ้นต้นก็ตอแหลไปเต็มๆว่า “นิดเดียว”
ทั้งที่ในใจ “กันตรึม”
แต่ถึงขึ้นต้นจะแหล แต่ลงท้ายไม่แหลนะ
ที่บอกว่าอย่าเยอะน่ะ เขาพูดจริงๆ อ๊ก
แทคยอนไม่ชอบ และไม่อยากฝืนให้ชอบด้วย แบบว่า “หงุดหงิด”
แบบว่า “หึง”
“...ก็ได้ เดี๋ยวจะบอกว่า มีคนเขาหึง ไม่อยากให้เล่นเยอะก็แล้วกันนะ...ฮิฮิฮิ”
เขาหัวเราะเสียงสดใสมาตามสาย
ผมพอนึกถึงหน้าหวานๆของเขาออกเลยครับว่ากำลังโชว์ยิ้มน่ารักๆแบบไหนอยู่
และผมกำลังสงสัยว่า ถ้ามีคนอยู่แถวนั้นแล้วได้เห็น “รอยยิ้มเทวดา”
ของเขาจะมีซักกี่คนที่ตกหลุมรัก “นิชคุณ”
เข้าไปอีก แค่คิดก็...แล้ว
เอ่อ!
เกือบลืม ผมภาวนาให้ใครก็ได้เห็นเขายิ้มครับเว้น ไอ่เด็กยักษ์ฮวาง ชานซองคนเดียว
ไม่ต้องเห็นหรอกครับคนนี้เดี๋ยวจะคิดเกินเลยไปกันใหญ่ถ้าได้ยล
“ไม่ใช่ไม่อยากให้เล่นเยอะ แต่ไม่อยากให้เล่นเลยต่างหาก”
ยังจะมากั๊กอะไรอีก สงสัยอาวรณ์
กลัวเขาไม่เล่นมุข “จีบ”
ตัวเองอีกถึงมีกั๊ก แต่มีหรอครับที่ผมจะตามไม่ทัน คบกันมาหลายปี ทำไมจะไม่รู้ “ใจ”
กันละ ผมรีบดักทางเขากลับก่อนจะได้คุยกันกับเด็กยักษ์มันจริงๆ
เดี๋ยวพูดไม่ครบตามที่ผมอยาก ไม่ได้ครับ ผมไม่ยอม!
“...เอ่อๆๆ รู้แล้วดักจัง...เอาแต่หึงอยู่ได้
ไม่ “คิดถึง”
กันบ้างหรือยังไง?”
ตัดจบบทสนทนาช่วยหึง แล้วบิ๊วอารมณ์ “คิดถึง”
ให้กันแบบง่ายๆด้วยเสียงหวานๆนุ่ม
อุ๊แม่เจ้า! มันได้ผลสำหรับคนแบบผมจริงๆครับ...หาย
“หึง”
แล้วเริ่มอยากอยาก “ฮัก” แทนขึ้นมาอย่างจัง
น้ำเสียงติดอ้อนๆนั้นทำเอาผมอยากดึงตัวจากโทรศัพท์มากอดเอาไว้แน่นๆซักที
แล้วแถมดอกเบี้ยด้วยจูบซักฟอดให้หายคิดถึงและคิดหึงไปเสียหมด
“คิดถึงดิ!
คิดถึงจนจะป่วยเป็นไข้ใจอีกรอบแล้วเนี่ย...มาหาหน่อยมาปลอบใจอาการป่วย
อาการหึง อาการคิดถึงให้หน่อย
จะตายแล้วจริงๆนะ คุณ...วันนี้แทคเป็นเด็กดีไม่โวยวายมาทั้งวันจนมาเจอคลิปบ้าบอนี่อ่ะ
ทำงานเสร็จแล้วก็รีบมาปลอบใจกันเลยได้ป่ะ?”
อ้อน อ้อนเข้าไป จะอ้อนใจหรืออ้อนเท้า
ยังไม่ทราบแน่ชัด แต่ลูกอ้อนต้องจัดเต็ม เดี๋ยวหาว่าไม่จริงจัง
กั๊กไม่ได้ต้องจัดเต็มให้เท่านั้นสำหรับคนนี้!
“แล้วหายหึงแล้วจริงๆหรอ?
/ หายแล้วๆ จะหายสนิทถ้านายมาหา”
น้ำเสียงหยอกล้อเอ่ยขึ้นอย่างแซวๆ
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าผมหายนานแหละ หายตั้งแต่คำว่า “คิดถึง”
ของเขาแล้ว ก็เล่นพูดอ้อนซะขนาดนั้นทำไมจะไม่รู้กันอ่ะ
“งั้นก็เลิกถาวรไปเลย
เพราะฉันกำลังจะเปิดประตูไปรับขวัญคนขี้หึงแล้วนะ อ๊ก แทคยอน”
เสียงบานประตูห้องเปิดออก “เบาๆ”
พร้อมกับสายตาของผมที่หันไปจ้องมองบานประตูด้วยหัวใจที่เต้น “แรงๆ”
รอเจ้าของหัวใจมาปลอบให้หาย “หลง”
กับ “ความคิดถึง”
ที่ผมมีอยู่อย่างเต็มเปี่ยมเลยละครับ
-THE END-
Talk :: ฟิคสั้นตอนเดียวจบ ตอนเดียวเลิกลา
สั้นๆง่ายๆ ได้ใจความ แต่งจากจินตนาการล้วนๆ หน้ามึนได้อีก ตอนแรกฟิคนี้ร่างๆทิ้งเอาไว้นานแล้วเป็นปีได้
ตอนนั้นเหมือนจะเอาลงคู่ไหนซักคู่จำมะได้ ช่างมันเถอะ!
อย่าถามหาคลิปที่ว่าเพราะไม่รู้มันไม่มีบอกแล้วว่าจินตนาการเอาล้วนๆ
แค่ดึงเอาเหตุการณ์แทคยอนเจ็บแขนมาเมคเนื้อเรื่องเท่านั้นนอกนั้นแต่งเองหมดเลย
อย่าพยายามไปค้นหามันคะ มันไม่มี๊!
อ่านอันนี้ไปก่อนนะระหว่างรอ LAST 12 แล้วเจอกันคะ!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น