[FIC] :: LAST 12
[COUPLE] :: TK
-12-
“ยาแก้ปวดหัว ไปอยู่ที่ไหนหมดนะ?”
ปวดหัวจนจะระเบิด พิษไข้รุมเร้าภายในศีรษะเสียหัวสมองแทบละลาย
กัดฟันอดทนมอบความสุขสำราญให้บุคคลที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนรักจนสำเร็จความต้องการ
ก่อนจะพยุงร่างกายที่เต็มไปด้วยรอยข่วนและรอยกัดมากมายมาหายาทานที่ตู้ยาชั้นล่าง
ปล่อยให้คิม จุนซู นอนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุขบนผืนเตียงกว้างที่เต็มไปด้วยร่องรอยของความใคร่
“นายจะมานอนล้มตรงนี้ไม่ได้นะแทคยอน!”
แทบจะวูบล้มตรงตู้ยาบริเวณห้องครัว เมื่อรู้สึกเหมือนศีรษะจะหนักหน่วงมากขึ้นเรื่อยๆ
ยังดีที่แทคยอนเกาะพนังห้องครัวเอาไว้ได้ทันจึงไม่ล้มลงหัวฟาดบนไปเสียก่อน
“หายาอยู่หรอ?”
คนที่คิดว่าควรจะนอนหลับอยู่กลับไม่ได้หลับดังที่คิด จุนซู เดินก้าวเข้ามาในห้องครัวด้วยแววตาหวานฉ่ำ
ถูกใจนักหนาที่ตนได้รับความสุขจนแทบสำลัก ในขณะที่คนตรงหน้าแทบกระอักความทรมาณจากพิษไข้ตาย
มือเรียวหยิบเอาขวดยาพาราเซตามอนมาถือโชว์ร่างสูงด้วยสีหน้าร่าเริง
ผิดกับอีกฝ่ายที่หน้ากำลังซีดลงเรื่อยๆคล้ายกำลังจะหมดสติ
“ถ้ามีมันอยู่ผมก็ขอเถอะครับ!”
ยื่นมือออกไปหมายจะรับเอาขวดยามา
แต่กลับโดนชักมือกลับเหมือนกับกำลังจะกลั่นแกล้งตนเล่นอย่างสนุกสนาน
“ฉันจะป้อนนายเองแทคยอน!”
ขยับตัวเดินไปเปิดตู้เย็นดึงขวดน้ำขึ้นมาเปิดออกก่อนจะวางมันลงบนเคาร์เตอร์โดยมีตนเองยกกายขึ้นไปนั่งเทียบเป็นสง่าอยู่ติดกัน
นิ้วชี้ยกขึ้นไปยังทิศทางที่ร่างสูงยืนอยู่พร้อมงอกวักดึงเข้าหาตัวเขาเอง เพื่อเรียกให้อีกฝ่ายเดินเข้ามาหา
“......”
พูดไม่ออกกับท่าทางที่แสดงออกของคิม จุนซู แต่ตนก็ไม่สามารถทำอะไรได้
ลมหายใจร้อนผ่าวจากพิษไข้ถูกถอนออกมาอย่างเบาๆ
แล้วตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ร่างโปร่งตามคำสั่งโดยตุ๊กตาผู้ซื่อสัตย์ที่ชื่อว่า อ๊ก แทคยอน
“ดีจัง!...เป็นเด็กดีมากแทค ฉันให้รางวัลน๊า~”
เรียวขาทั้งสองข้างยกขึ้นเกี่ยวช่วงล่างอันแข็งแรงของแทคยอนให้ขยับเข้ามาแนบชิดสนิท
กับช่วงล่างของตนเองด้วยสายตาพิศวาส ขวดพาราเซตามอนถูกเปิดออกพร้อมส่งตัวยาเข้าไปในริมฝีปากของตนเอง
ทั้งแสดงสีหน้าท้าทาย พร้อมกับรั้งต้นคอหนาให้ลงมารับยาจากปากต่อปากส่งให้แก่กัน
“ขอบคุณครับ”
หลับตาลงรับจูบรสขมจากคิม จุนซู เขาแทบแยกมันไม่ออกว่ามันขมจากยา
หรือขมจากความรู้สึกของตัวเองกันแน่ แต่เขายิ่งถูกดึงตัวเข้าไปใกล้ร่างโปร่งมาเท่าไร
ช่วงล่างที่กำลังบดเบียดกันก็ทำให้เขารู้ว่าคนคนนี้กำลังรู้สึกเช่นไรอยู่ด้วยเช่นกัน
“เหนื่อยงั้นหรอ?”
ทำสีหน้าแปลกอกแปลกใจเป็นนักหนาที่เห็นว่าแทคยอนดูเหนื่อยอ่อนมากเพียงใด
ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าสาเหตุที่ทำให้ร่างสูงนั้นต้องเป็นหนักถึงขนาดนี้มันเป็นเพราะใคร?
“หยุดก่อนได้หรือเปล่าครับ? ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ”
ยอมเอ่ยปากร้องขอออกมาตรงๆ ในเวลาแบบนี้เขาต้องการที่จะพักผ่อนทั้งร่างกายและจิตใจอย่างสูงจริงๆ
เขาไม่ต้องการจะล้มฟุบลงไปในวันพรุ่งนี้ วันที่ต้องเผชิญหน้ากับสมาชิกทั้งหมดของ 2พีเอ็ม
“ถ้าบอกว่าไม่ละ?...จะทำยังไง...ถ้านายไม่ไหวจริงๆ ให้ฉันทำเองได้หรือเปล่า
นายแค่นอนเฉยๆให้ฉันขึ้นไปโยกอยู่บนตัวนอนก็พอแล้ว!”
รั้งอีกฝ่ายให้ชิดกันมากกว่าเก่า รอยยิ้มร้ายกาจแสดงออกอย่างชัดเจน
คำพูดเอาแต่ใจถูกส่งกระซิบด้วยเสียงที่ไม่เบานักไปที่ข้างใบหูของแทคยอน
ฟันขาวอ้าออกเล็กน้อยพร้อมกับขบและงับที่ติ่งหูของร่างสูงด้วยความสำราญจิต
ที่สามารถเอาเปรียบชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนรักกันได้โดยที่คนตรงหน้าไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้แม้แต่คำเดียว
.
.
“จะเอาเปรียบน้องชายฉันเกินไปหรือเปล่าจุนซู?”
โชคดีจริงๆที่รู้สึกสะกิดใจกับท่าทางแปลกๆของคิม จุนซู
อ๊ก จีฮยอนตัดสินใจไม่กลับไปเกาะเชจูหากเลือกที่จะมาขอนอนค้างพักอาศัยกับแทคยอนอีกคืน
แต่กลับได้มาเห็นความร้ายกาจของคนรักน้องชายตัวเองเข้า
คำพูดและการกระทำแต่ละอย่างที่หลุดออกมาจากคนปากแดงนั้น
คนโง่ฟังดูก็รู้ว่ามันหมายความว่ายังไง!
“พี่!”
ร่างสูงตกใจไปไม่น้อยเมื่อเห็นว่าใครมายืนกอดอกมองตนเองที่ตรงประตู
นัยต์ตาของเจ้าหล่อนมองดูแล้วแทบมีประกายไฟลุกจ้า
ใบหน้ายามโกรธเกี้ยวปรากฎเด่นชัดแทนที่รอยยิ้มหวานๆอยู่เสมอ มองผ่านๆก็รู้ได้ทันทีว่าระเบิดกำลังจะลง
“เป็นแฟนน้องชายฉันแล้วอย่าคิดเห็นแก่ตัวอะไรก็ได้นะ! นายก็รู้อยู่เต็มอกว่าน้องชายฉันไม่สบาย
ยังกล้ามีอะไรกันอีก รอบแรกยังไม่พอ ยังมีรอบสองต่อ ขาดไม่ได้หรือไงกันห๊า!”
ตรงดิ่งเข้าไปดึงน้องชายตนเองให้ออกจากอีกฝ่ายทันที ท่ามกลางความตกตะลึงของคิม
จุนซูที่ยังเรียกสติกลับมาไม่ได้เต็มที
“...คือ.../ไม่ใช่ครับ!...จุนซูไม่ได้บังคับอะไรผมทั้งนั้น ผมโอเคเอง หยุดเถอะครับ พี่เข้าใจผิดแล้ว”
ออกปากแก้ตัวให้จุนซูแบบดื้อรั้น ทั้งที่รู้ว่าพี่สาวตนเองนั้นได้ยินมันทั้งหมดตั้งแต่ต้น
แต่ก็ยังรั้นที่จะช่วยร่างโปร่งให้จงได้
“ใช่ครับ!...แทคยอนเต็มใจมีอะไรกับผม เราก็แค่พูดเล่นกันคิดมากไปแล้วครับ!”
ยิ้มหวานอย่างเป็นต่อเมื่อได้ยินว่า อ๊ก แทคยอนพูดจาให้ท้ายตนเองแบบใดอยู่
ใบหน้าเนียนตีสีหน้าใสซื่อจนจีฮยอนแทบจะกริ๊ด!
...อ๊ก แทคยอนไอ่เด็กโง่ นี่แกไปรักคนแบบไหนอยู่กันเนี่ย!
“คิดมากหรอ?...ไม่หรอกมั้ง คนอื่นเขาก็คิดเหมือนฉันนะ!”
หญิงสาวหันกลับไปมองที่บานประตู ก่อนจะปรากฎใครบางคนที่ทำเอาแทคยอนเกือบลืมหายใจ
...ดวงตากลมโต พร้อมรูปหน้าสวยหวานของนิชคุณกำลังเดินก้มหน้ามาหยุดอยู่ที่ประตู
โดยมีชานซองยืนอยู่เคียงข้างกัน!
“พวกนาย...มะ...มาได้ไง?”
ได้แต่ตะลึงค้างกับการมาก่อนกำหนดเวลาของนิชคุณและชานซอง
ร่างสูงก็แทบล้มยังดีที่มีอ๊ก พี่สาวค่อยช่วยพยุงจนไม่เป็นอะไร
“ฉันตามมาเองแหละ!...เห็นว่าแกไม่สบาย กลัวว่าจุนซูคนเดียวจะดูแลแกไม่ไหวเลยโทรไปตามคุณให้มาช่วย
พอดีคุณอยู่กับชานซองด้วยก็เลยยกโขยงกันกลับมา
เผื่อมีอะไรฉุกเฉินจะได้ช่วยกันแบกแกไปโรงพยาบาลได้ ตัวเล็กซะเมื่อไรละแกน่ะ!”
ก่อนตนจะตัดสินใจกลับมาหาแทคยอนที่บ้านพักตนได้โทรติดต่อไปหานิชคุณให้อีกฝ่ายมาช่วย
แต่ดันมีลูกกรอกยักษ์อย่าง ฮวาง ชานซองติดสอยห้อยตามมาด้วย
แม้ทั้งสามเขาจะไม่ได้เห็นหรือได้ยินฉากเลิฟซีนของน้องชายตัวเองทั้งหมดก็เถอะ
แต่แค่คำพูดและการกระทำของจุนซูในครัวนี้ก็ทำให้อ๊ก จีฮยอนคนนี้รู้โดยสัญชาตญาณแล้วว่า
น้องชายตนเป็นแค่เครื่องบำนาญความสุขให้คิม จุนซู หาใช่ความรักไม่!
“แทคยอนจะเป็นจะตายผมดูแลเขาเองได้ไม่ต้องให้ใครมาจุ้นจ้านวุ่นวายอะไรหรอกครับ!
ผมไม่ชอบให้คนอื่นมาวุ่นวายเรื่องของเราขอบคุณในความหวังดีของพี่มากนะครับที่อุตสาห์ไปตาม
...คนอื่น...มาแต่วันหลังไม่ต้อง!”
ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอยู่เมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาและแข็งกร้าวขึ้นทันที
ร่างโปร่งเคลื่อนตัวลงจากเคาร์เตอร์แล้วตรงไปคล้องแขนแทคยอน
ก่อนออกแรงดึงเล็กน้อยให้ชายหนุ่มหลุดออกจากพี่สาวคนสวยมายืนเคียงตนเองแทน
“นาย.../พอเถอะครับพี่...ทำตามที่พี่จุนซูพูดเถอะครับ ผมไม่เป็นไรจริงๆ”
ยกมือขึ้นห้ามสงครามย่อยๆที่กำลังจะก่อตัว
เขารู้ดีว่าหากไม่ห้ามเรื่องจะต้องบานปลายไปไกลกว่านี้แน่นอน จึงออกปากหยุดคนทั้งคู่เอาไว้ก่อน
ทั้งตัดสินใจให้พี่สาวถอยทัพไปเสียเพราะตนนั้นเลือกที่จะอยู่ฝั่งของคิม จุนซูมากกว่า
“เห็นไหมผมบอกแล้ว!...ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนดีกว่าครับ แล้วก็นายสองคนจะไปทำอะไรก็ไปทำเถอะ
ไม่ต้องยุ่งเรื่องของพวกฉันหรอกนะ ไม่ใช่ธุระ!”
แววตามุ่งร้ายสาดเข้าหาชานซองและนิชคุณอย่างชัดเจน แม้คนหน้าหวานจะก้มหลบเลี่ยง
หากแต่ฮวาง ชานซองก็กลับไม่ได้หลบสายตานั้นแม้แต่น้อย
ร่างสูงเลือกที่จะนิ่งให้อีกฝ่ายจ้องอย่างเฉยเมยกระทั่งพอใจและเลิกไปเองในที่สุด
“ไปเถอะครับพี่จุนซูผมเหนื่อย ปวดหัวมากแล้ว”
หันศรีษะที่เริ่มหนักขึ้นทุกนาทีให้ไปพูดกับคนข้างกาย
ใบหน้าคมดูเหนื่อยล้าจนแม้กระทั่งจุนซูยังตกใจ
ใบหน้าเนียนพยักขึ้นลงอย่างเร็วๆแล้วรีบพาร่างสูงเดินขึ้นห้องพร้อมขวดยาและขวดน้ำทันที
.
.
“นี่มันอะไรกัน?...ทำไมน้องฉันมันถึงได้...โอ๊ย!ฉันไม่ยอมแพ้แน่
มันต้องมีอะไรซักอย่างระหว่างสองคนนั้น แต่มันคืออะไรละ อะไรที่ทำให้แทคเลิกกับจุนซูไม่ได้ มันไม่ใช่ความรักหรอก
คุณ...ช่วยแทคยอนทีช่วยน้องชายพี่ทีนะคุณ”
กัดเล็บระบายอารมณ์ค้างคาใจ ใบหน้าสวยบูดบึ้งเดินไปเดินมาราวกับหนูที่ติดอยู่ในกรงและหาทางออกไม่เจอ
จนกระทั่งเหลือบหันไปมองเห็นแสงสว่างรำไรอยู่ตรงหน้า...จึงไม่รีรอที่จะคว้ามันไว้กับตัว
“ชะ...ช่วยอะไรครับ?”
ได้แต่ยืนมองหน้าพี่สาวของแทคยอนด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
เพราะเหตุการณ์ที่พึ่งผ่านมาสดๆร้อนๆเมื่อครู่ทำเอาคนเห็นคนได้ยินแบบเขาถึงกับคิดอะไรไม่ออก
“ช่วยทำให้แทคยอนเลิกกับจุนซู ทำให้หมอนั้นกลับมารักนายเหมือนเดิม
...นายคงไม่โง่เหมือนแทคยอนมันใช่หรือเปล่า?นายคงรู้ใจตัวเองดี
รู้ใจไอ่น้องชายหน้าโง่ของฉันดีใช่มะว่ามันรักนายไม่ใช่จุนซู...รักมาตั้งนานแล้วอ่ะ!”
บอกจุดประสงค์ของตัวเองออกมาอย่างห้วนๆตรงๆ
จนคนฟังได้แต่อ้าปากค้างด้วยคิดไม่ถึงว่าคนสวยอย่างจีฮยอนจะเป็นคนตรงได้มากขนาดนี้ ผิดกับใบหน้าที่ออกสวยหวานลิบลับ
“คงไม่ได้หรอกครับ พี่คุณเป็นแฟนผม...จะให้พี่แทคยอนมาหลงรักเหมือนเดิม...มันคงยาก!”
เร่งออกตัวพูดก่อนที่ริมฝีปากแดงจัดของนิชคุณจะขยับเสียด้วยซ้ำ
ร่างสูงหันไปมองหน้าพี่ชายหน้าหวานด้วยสายตาขอร้องจนคนเห็นถึงกับต้องเม้มริมฝีปากเข้าหากันด้วยความหนักใจ
“อะไรนะ!....บ้าไปแล้ว นายสองคนทั้งแทคยอนทั้งนายต้องเป็นบ้าไปแล้ว พวกนายรักกันนะ!
ดูจากสายตาฉันก็รู้ว่าพวกนายรักกัน...แล้วทำไม...”
พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ตนไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี และที่รู้ๆคนวงนี้มีแต่คนโง่ คนตาบอดเพราะความรัก
และตนไม่สามารถพูดอะไรได้ ด้วยไม่เข้าใจเหตุและผล
ที่มาและที่ไปทั้งหมด แต่ที่รู้ๆยิ่งตนสับสบและเจ็บปวดกับคำตอบมากเท่าไร
ทั้งแทคยอนและนิชคุณอาจรวมไปถึงเด็กชานซองนี้ด้วยคงต้องเจ็บมากกว่าอีกเป็นร้อยเป็นพันเท่า!
“แล้วทำไมพี่คุณจะรักคนอื่นนอกจากน้องชายพี่ไม่ได้ละครับ?
ในเมื่อพี่แทคยอนเลือกพี่จุนซู แล้วต้องให้คุณนั่งรอพี่แทคยอนต่อไปเรื่อยๆแบบไม่รู้ว่าเมื่อไรที่จะกลับมาหากันงั้นหรือครับ?”
ฮวาง ชานซองเองก็มีขีดความอดทนเช่นกัน ทำไมใครๆก็พากันจะทำร้ายจิตใจพี่คุณนัก?
ทำไมต้องสร้างบาดแผลให้คนที่เขารักอยู่เสมอ จะเอาเปรียบนิชคุณไปถึงไหนกัน...ฮวาง ชานซองคนนี้ไม่ยอมหรอกนะ!
“ฉัน...ขอโทษ...ฉันว่าฉันคงนอนที่นี่ไม่ได้แล้ว จะบินกลับอเมริกาเลยดีกว่า!”
รู้ตัวว่าทำเรื่องเห็นแก่ตัวลงไปเพราะเป็นห่วงน้องชายตัวเองจนเกินเหตุ แต่ก็ยอมรับความผิดพลาดของตนเองแต่โดยดี
หญิงสาวถอนหายใจออกมา ก่อนจะเดินผ่านคนทั้งสองออกจากครัวและเดินออกจากบ้านพักไปด้วยสีหน้าคิดหนัก
...ถึงจะยังคิดอะไรไม่ออกตอนนี้เพราะอ๊ก แทคยอนเล่นให้ท้ายคิม จุนซูขนาดนั้น แต่อย่าคิดว่าตนจะยอมแพ้
ในเมื่อตนรู้แล้วว่าจุนซูเป็นคนแบบไหน ก็จะไม่ทนอีกต่อไป มือที่คิดว่าจะไม่ยื่นเข้าไปยุ่งตอนนี้คงทำไม่ได้แล้ว
ต่อให้ต้องทะเลาะกับแทคยอนตนก็จะทำให้ทั้งสองนั้นเลิกกันให้ได้!
.
.
“พี่คุณ...ผม.../นายพูดถูกแล้วชานซอง...ฉันคบกับนายอยู่
...ฉันควรจะคิดถึงแต่นายนั้นแหละถูกต้องที่สุดแล้ว”
พยักหน้าและยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ฮวาง ชานซอง
ใบหน้าหวานพูดเน้นอย่างเห็นด้วยกับความคิดของอีกฝ่าย
พร้อมทั้งย้ำเตือนความสัมพันธ์ระหว่างตนเองและร่างสูงว่ากำลังเป็นคนรักกันไม่ใช่พี่น้องแบบเดิมๆ
“ขอบคุณครับ”
ดึงตัวคนหน้าหวานเอามากอดไว้แนบกาย ส่งความรู้สึกถึงกัน พร้อมท่องจำว่าต้องไม่เป็นเหมือนคิม จุนซู
ตนต้องรักคนนี้อย่างแท้จริงไม่ใช่อยากครอบครองหรือเอาชนะ
เหมือนการกระทำอันน่าสมเพชที่ตนได้เห็นเมื่อครู่
คิดไปแล้วชานซองก็อดไม่ได้ที่จะสงสารพี่ชายตัวโตอย่าง
อ๊ก แทคยอน เขาไม่เคยเห็นอีกฝ่ายเป็นแบบนี้มาก่อนซักครั้งในชีวิต!
“เอาของขึ้นไปเก็บเถอะ!...เดี๋ยวฉันขอเข้าห้องตัวเองก่อนแล้วจะตามไปหานะ!”
ดันตัวออกจากอ้อมกอดของชานซองเบาๆ พร้อมเดินนำไปที่กระเป๋าของร่างสูงให้อีกฝ่ายเอาของไปเก็บที่ห้อง
ส่วนตัวเขาจะแยกกลับไปที่ห้องตัวเองก่อนซักครู่
“ครับ”
รับรู้ได้ถึงความรู้สึกอึดอัดใจ จึงยอมคลายออมกอดของตัวเขาเองออกอย่างง่ายดาย
ปุ่มรับรสชาดความปวดร้าวเริ่มต้นทำงานอย่างห้ามไม่ได้ เมื่อนึกขึ้นมาว่านิชคุณกำลังเป็นห่วงใครอยู่เต็มหัวใจทั้งดวง
.
.
“แทค...ยอน”
ก้มหน้าฟุบตัวลงข้างประตูทันทีที่ปิดลง
น้ำตาหยดไหลนองหน้าด้วยความรู้สึกรวดร้าวหลังจากเห็นสภาพที่แสนบอบช้ำของร่างสูง
เค้าโครงหล่อเหลาและแสนขี้เล่นจางหายจนแทบจำไม่ได้
สบมองลึกไปในดวงตาคมแม้เพียงชั่ววูบก็รับรู้ได้ถึงความเศร้าโศกและเจ็บปวดเพียงลำพัง
ยิ่งเห็นอ๊ก แทคยอนเจ็บมากแค่ไหนก็ยิ่งส่งผลให้หัวใจตนยิ่งเจ็บปวดมากเท่ากัน
“ฉันควรทำยังไงดีแทคยอน...ฉันจะช่วยนายยังไงดี”
น้ำเสียงร้ายกาจของคิม จุนซูยังคงตรึงอยู่ในโสตประสาท
คำพูดเฉือดเฉือนไร้ความรักและเห็นใจยังคงติดตรา
เพราะอะไรคนที่เรียกกันว่าเป็นคู่รักถึงได้ทำลายกันได้ถึงขนาดนี้
ดวงมาตรร้ายนั้นทำเอานิชคุณถึงกับขนลุก
สายตาคู่นั้นมันบ่งบอกว่าหากฆ่าเขาได้อีกฝ่ายคงลงมือทำอย่างไม่ลังเลใจแม้แต่วินาทีเดียว
.
.
“ก๊อกๆๆ...พี่คุณครับ...เป็นอะไรหรือเปล่า?”
เห็นว่านิชคุณหายเข้าไปในห้องนานสองนานไม่ยอมออกมาเสียที
ชานซองจึงเดินขึ้นมาหาที่ชั้นบนด้วยความเป็นห่วง
รู้ว่าร่างโปร่งจะต้องคิดมากแน่ๆหลังจากเห็นสภาพของอ๊ก แทคยอนเข้าไปเต็มตาเช่นนั้น
“ไม่...ไม่เป็นไร พี่กำลังจะออกไปแล้ว นายลงไปรอด้านล่างก่อนนะชานซอง”
รีบปาดหยดน้ำตาที่ไหลลงมา พร้อมข่มเสียงสะอื้นให้กลืนกลับลงลำคอขาว
ไม่อยากให้ฮวาง ชานซองสงสัยและไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องเป็นห่วงกันมากไปกว่านี้
“แน่ใจนะ? ...เอาเถอะ ผมจะลงไปรอพี่ที่ห้องนะครับ”
สัมผัสฝ่ามือพาดผ่านลงที่บานประตูร่างสูงถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างเสียไม่ได้
แม้นิชคุณจะพยายามกลั้นแล้วแต่ปลายเสียงก็ยังคงติดจะสั่นจนทำเอาคนฟังจับได้ไล่ทันอยู่ดี
เขาทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้วจึงได้แต่หันหลังลงไปรอคนหน้าหวานที่ห้องอย่างเดียว
.
.
“ขอโทษนะชานซอง พอดีเผลอหลับน่ะ...เก็บของยังไม่เสร็จอีกหรอ?”
รีบเดินมาหาร่างสูงที่ห้องนอนหลังจากเดินไปล้างหน้าล้างตาล้างคราบน้ำตาของตัวเองจนหมดจด
เรือนร่างโปร่งบางนั่งลงบนเตียงนุ่มจ้องมองชานซองจับเก็บข้าวของของตัวเองลงที่ด้วยท่าทีสนใจ
“พี่คุณ...พรุ่งนี้ผมจะบอกทุกคนในวงเราได้หรือเปล่าครับว่าเรากำลังคบกันอยู่”
-TBC#13-
TALK :: เฮ้อ...นึกว่าจะไม่เสร็จซะแล้ววันนี้ หึหึหึ แต่เสร็จ พอดีติดทำเรื่องไร้สาระอยู่เล็กน้อยเลยแต่งไม่เสร็จ ต้องเอากลับมาแต่งต่อที่บ้านอีกราวๆ 3 แผ่นกว่าๆ รอบนี้แต่งไป 7 แผ่นครึ่ง ปกติเราแต่งที่ 7-12 แผ่นต่อตอน ส่วนใหญ่จะอยู่ที่ 8 แผ่นแต่วันนี้ตัดจบราวๆนี้น่าจะแจ่มกว่าไม่งั้นอาจต้องลากกันไปอีกยาวหลายแผ่นกว่าจะจบตอน จุดพีคจุดที่สองมาแล้ว พี่สาวแทครู้เรื่องนิสัยของจุนซูแล้ว แม้จะไม่หมดแต่ก็รู้แล้วก็จะลงมือจัดการเสียด้วย แต่เรามั่นใจว่าจุนซูแรงกว่า...ร้ายกว่าอย่างเห็นได้ชัด คนคนนี้ทำอะไรเขาไม่ได้จริงๆ ตอนหลังๆ(ไม่ใช่ตอนหน้านะ) เดี๋ยวจะเห็นความประสาทของจุนซูเรื่อยๆ หึหึหึ ต้องติดตามชมตอนต่อไป เจอกันตอน 13 วันพุธละมั้ง ถ้าเราไม่ทำตัวไร้สาระอยู่อ่ะนะ หึหึหึ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น